Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

quod ad me attinet

  • 1 quod

    [st1]1 [-] Pronom-adjectif relatif ou adjectif interrogatif    - age quod agis: fais bien ce que tu fais.    - domus et templum, quod clausum est: la maison et le temple qui sont fermés.    - quod templum vidisti? = quel temple as-tu vu?    - est quod dici possit: il y a une chose qu'on pourrait dire.    - non est quod respondeam: je n'ai rien à répondre.    - est quod gaudeas: il y a lieu de te réjouir.    - non est quod gaudeas: il n'y a pas lieu de te réjouir.    - nihil habeo quod: je n'ai rien qui, je n'ai rien que ou je n'ai aucune raison de. [st1]2 [-] Relatif de liaison quod + conj. de sub. (quod si, quod quia, quod quoniam...), quod utinam: [relativement à quoi]; on le traduit par: et, d'autre part, mais, or, car, donc, c'est pourquoi, là-dessus, à ce propos ou on ne le traduit pas.    - quod ad me pertinet: en ce qui me concerne.    - quod ad me scribis de Caesare: quant à ce que tu m'écris au sujet de César.    - quod poteris (en incise): dans la mesure où tu le pourras.    - quod in te est (en incise): autant que cela dépend de toi.    - quod sciam (en incise): autant que je sache.    - quod meminerim (en incise): autant que je m'en souvienne. [st1]3 [-] Adjectif indéfini après si, nisi, ne, num    - si quod templum aedificetur: si on construisait un temple. [st1]4 [-] Relatif-conjonction: quod = ce fait que, à savoir que    - multum ei detraxit quod alienae erat civitatis, Nep. Eum. 1, 2: le fait qu'il était d'un pays étranger lui fit beaucoup de tort.    - illum fructum coepi quod... = l'avantage que j'en ai tiré, c'est que...    - accedit quod: à cela s'ajoute que.    - praetereo (mitto, omitto) quod: j'omets que.    - praeterquam quod: outre que.    - homines hac re bestiis praestant, quod loqui possunt: les hommes ont, sur les bêtes, cette supériorité qu'ils peuvent parler.    - illud etiam animadverto quod multi mihi adsentiuntur: je remarque encore ceci, c'est que beaucoup sont de mon opinion. [st1]5 [-] Conj. de subordination: parce que (souvent annoncé par eo, hoc) quod + indicatif → cause réelle.    - Aristides expulsus est, quod praeter modum justus erat: Aristide fut exilé, parce qu'il était (effectivement) trop juste.    - eo non veni quod me non invitasti: je ne suis pas venu pour la bonne raison que tu ne m'as pas invité.    - eo ad te minus multa scribo quod maerore impedior, Cic. Att. 3, 10: si je ne t'écris pas plus longuement, c'est que j'en suis empêché par le chagrin. quod + subjonctif - → cause alléguée.    - Socrates accusatus est quod juventutem corrumperet: Socrate fut mis en accusation sous prétexte qu'il corrompait la jeunesse.    - insimulatus est proditionis quod castra movisset: on l'accusa de trahison sous prétexte qu'il avait déplacé le camp.    - non quod + subj.... sed quia (quod) + ind.: non que... mais parce que.    - taceo non quod adprobem sed quia cogor: je me tais non que j'approuve mais parce que j'y suis contraint. [st1]6 [-] eo magis (comparatif) quod = d'autant plus que    - eo magis me odit quod ei profui: il me hait d'autant plus que je lui ai rendu service.    - eo modestior videtur, quod numquam de se loquitur: il paraît d'autant plus modeste qu'il ne parle jamais de lui. [st1]7 [-] quid quod [quoi encore... le fait que] = de plus, bien plus, en outre, autre chose; que dire de ce fait que? pourquoi?    - quid quod pleraque eorum propter quae irascemur offendunt nos magis quam laedunt! Sen. Ir. 3: en outre la plupart des choses à cause desquelles nous sommes irrités nous heurtent plus qu'elles ne nous blessent.    - quid quod, posteaquam es designatus, multo salutas neglegentius? Cic. Mur. 7: que dire de ce fait que, depuis que tu es désigné (tribun), tu salues les gens beaucoup plus négligemment? [st1]8 [-] quid est quod? quid est quod + indicatif: [qu'y a-t-il à cause de quoi] = que signifie le fait que?    - quid est quod me verberasti? = [ que signifie le fait que] = pourquoi m'as-tu frappé? quid est quod + subjonctif: [qu'y a-t-il de tel que, quelle raison y a-t-il pour que]    - quid est quod gaudeas? = quelle raison as-tu de te réjouir?
    * * *
    [st1]1 [-] Pronom-adjectif relatif ou adjectif interrogatif    - age quod agis: fais bien ce que tu fais.    - domus et templum, quod clausum est: la maison et le temple qui sont fermés.    - quod templum vidisti? = quel temple as-tu vu?    - est quod dici possit: il y a une chose qu'on pourrait dire.    - non est quod respondeam: je n'ai rien à répondre.    - est quod gaudeas: il y a lieu de te réjouir.    - non est quod gaudeas: il n'y a pas lieu de te réjouir.    - nihil habeo quod: je n'ai rien qui, je n'ai rien que ou je n'ai aucune raison de. [st1]2 [-] Relatif de liaison quod + conj. de sub. (quod si, quod quia, quod quoniam...), quod utinam: [relativement à quoi]; on le traduit par: et, d'autre part, mais, or, car, donc, c'est pourquoi, là-dessus, à ce propos ou on ne le traduit pas.    - quod ad me pertinet: en ce qui me concerne.    - quod ad me scribis de Caesare: quant à ce que tu m'écris au sujet de César.    - quod poteris (en incise): dans la mesure où tu le pourras.    - quod in te est (en incise): autant que cela dépend de toi.    - quod sciam (en incise): autant que je sache.    - quod meminerim (en incise): autant que je m'en souvienne. [st1]3 [-] Adjectif indéfini après si, nisi, ne, num    - si quod templum aedificetur: si on construisait un temple. [st1]4 [-] Relatif-conjonction: quod = ce fait que, à savoir que    - multum ei detraxit quod alienae erat civitatis, Nep. Eum. 1, 2: le fait qu'il était d'un pays étranger lui fit beaucoup de tort.    - illum fructum coepi quod... = l'avantage que j'en ai tiré, c'est que...    - accedit quod: à cela s'ajoute que.    - praetereo (mitto, omitto) quod: j'omets que.    - praeterquam quod: outre que.    - homines hac re bestiis praestant, quod loqui possunt: les hommes ont, sur les bêtes, cette supériorité qu'ils peuvent parler.    - illud etiam animadverto quod multi mihi adsentiuntur: je remarque encore ceci, c'est que beaucoup sont de mon opinion. [st1]5 [-] Conj. de subordination: parce que (souvent annoncé par eo, hoc) quod + indicatif → cause réelle.    - Aristides expulsus est, quod praeter modum justus erat: Aristide fut exilé, parce qu'il était (effectivement) trop juste.    - eo non veni quod me non invitasti: je ne suis pas venu pour la bonne raison que tu ne m'as pas invité.    - eo ad te minus multa scribo quod maerore impedior, Cic. Att. 3, 10: si je ne t'écris pas plus longuement, c'est que j'en suis empêché par le chagrin. quod + subjonctif - → cause alléguée.    - Socrates accusatus est quod juventutem corrumperet: Socrate fut mis en accusation sous prétexte qu'il corrompait la jeunesse.    - insimulatus est proditionis quod castra movisset: on l'accusa de trahison sous prétexte qu'il avait déplacé le camp.    - non quod + subj.... sed quia (quod) + ind.: non que... mais parce que.    - taceo non quod adprobem sed quia cogor: je me tais non que j'approuve mais parce que j'y suis contraint. [st1]6 [-] eo magis (comparatif) quod = d'autant plus que    - eo magis me odit quod ei profui: il me hait d'autant plus que je lui ai rendu service.    - eo modestior videtur, quod numquam de se loquitur: il paraît d'autant plus modeste qu'il ne parle jamais de lui. [st1]7 [-] quid quod [quoi encore... le fait que] = de plus, bien plus, en outre, autre chose; que dire de ce fait que? pourquoi?    - quid quod pleraque eorum propter quae irascemur offendunt nos magis quam laedunt! Sen. Ir. 3: en outre la plupart des choses à cause desquelles nous sommes irrités nous heurtent plus qu'elles ne nous blessent.    - quid quod, posteaquam es designatus, multo salutas neglegentius? Cic. Mur. 7: que dire de ce fait que, depuis que tu es désigné (tribun), tu salues les gens beaucoup plus négligemment? [st1]8 [-] quid est quod? quid est quod + indicatif: [qu'y a-t-il à cause de quoi] = que signifie le fait que?    - quid est quod me verberasti? = [ que signifie le fait que] = pourquoi m'as-tu frappé? quid est quod + subjonctif: [qu'y a-t-il de tel que, quelle raison y a-t-il pour que]    - quid est quod gaudeas? = quelle raison as-tu de te réjouir?
    * * *
        Quod, cuius, Adiectiuum: vt Quod pomum. Interrogatiuum et relatiuum est. Plaut. Quel.
    \
        - mos nunquam fuit patri meo, Vt exprobraret quod faceret boni. Plau. Ce qu'il faisoit de bien.
    \
        Militum quod haberent, ad vos deducerent. Cic. Ce qu'ils auroyent de gents de guerre.
    \
        Quod floris, quod roboris in iuuentute erat, amiserant. Liu. La fleur et la force de la jeunesse.
    \
        Quod, Absolutum. Terent. Laquelle chose.
    \
        Quod me accusat nunc vir, sum extra noxiam. Terent. Je ne suis point coulpable de ce dont, ou pourquoy il m'accuse.
    \
        Quod ego per hanc te dexteram oro, et genium tuum. Terent. Parquoy.
    \
        Vt quod ego ad te venio, intelligas. Plautus. Pour quelle cause et raison.
    \
        Quod te AEsculapi, et te Salus, nequid huius sit, oro. Terent. Pourquoy o Esculape je te prie, etc.
    \
        Et quod nunc tute tecum iratus cogitas, Egone illam, etc. Terent. Et quant à ce que tu penses en toymesmes, etc.
    \
        Quod ad me attinet. Cic. Quant est de moy, Quant à moy, En tant que me touche.
    \
        Quod vtinam minus vitae cupidus fuissem. Cicero. Que pleust à Dieu que je n'eusse, etc.
    \
        - sed siquid sit Quod mea opera opus sit vobis, etc. Terent. En quoy tu ayes à faire de ma peine.
    \
        Quod commodo valetudinis tuae fiat. Cic. Pourveu que ce se face sans detriment de ta santé, Qu'il ne t'en advienne aucun mal.
    \
        Quod commodo tuo fiat. Cic. Pourveu que cela ne t'empesche point, ou ne te destourbe, Que tu le puisse faire aiseement, et que tu ayes le loisir.
    \
        Quod sine molestia tua facere possis. Cic. Pourveu que cela ne te soit point ennuyeux.
    \
        Quod commodo tuo facere poteris. Cic. Laquelle chose tu pourras aiseement faire.
    \
        Quod bene vertat. Liu. Ce que je prie à Dieu nous porter bon heur et venir à bien.
    \
        Quod inter nos liceat dicere. Cic. Pour dire entre vous et moy, Laquelle chose se peult bien dire entre nous seulement, et non à autres.
    \
        Non nouisti me? P. quod quidem veniat in mentem. Plaut. Point, que j'aye souvenance.
    \
        Nec tamen ab vllo (quod equidem sciam) Latino arborum earum tradita est facies. Plin. Que je scache.
    \
        Quod satis est. Horat. Autant qu'il fault.
    \
        Sunt quod ille. Horat. Je suis tel que cestuy là.
    \
        Ornamentorum quod superfuit in fanis, domum suam deportauit. Cic. Tout ce qu'il y avoit d'ornements de demeurant és temples.
    \
        Sine vxore, quod nunquam fere. Cic. Laquelle chose ne luy advenoit presque jamais.
    \
        Quod quum ita est, ex edicto bona possessa non sunt. Cic. Laquelle chose puis qu'ainsi est, etc.
    \
        Quod superest. Cic. Quant au reste.
    \
        Quod contra oportebat, delicto dolere, obiurgatione gaudere. Cic. Laquelle chose il falloit faire tout au contraire: estre marri de la faulte, etc. Ce qu'il falloit autrement.
    \
        Quod idem fecit L. Philippus. Cic. Laquelle chose mesme, ou Ce que mesme feit Philippe.
    \
        Quod vnum municipia, bonique desyderant. Cic. Qui est la seule chose que les bons desirent.
    \
        - omnia haec Confingam, quod erit mihi bonum atque commodum. Terent. Selon qui me sera bon et à propos.
    \
        Non aedepol ego te, quod sciam, vnquam ante hunc diem vidi. Plaut. Que je scache.
    \
        Prodidisti et te, et illam miseram, et gnatum, quod quidem in te fuit. Terent. Tant que tu as peu, De tout ton povoir, En tant qu'à toy en a esté, A toy n'a pas tenu.
    \
        In viam quod te des hoc tempore, nihil est. Cic. Il n'y a rien pourquoy tu te doibves mettre en chemin, Il n'y a point de cause, etc.
    \
        Credo ego vos mirari, quid sit quod ego potissimum surrexerim. Cic. Que c'est pourquoy je, etc.
    \
        Nihil est quod eum de prouincia deuocent. Cic. Il n'y a point cause ne matiere de le, etc.
    \
        Quod, pro Vt. Terentius, Vin'primum hodie facere quod ego gaudeam Nausistrata? Veuls tu faire chose dont je soye joyeulx?
    \
        Quod ad me scribis de Hermathena, per mihi gratum est. Cic. Quand à ce que tu m'escris, etc. ou Touchant ce que tu m'escris par tes lettres.
    \
        Quod erant quidam improbi qui, etc. Cic. Pourtant qu'il y avoit quelques, etc.
    \
        Mihi quod defendissem, leuiter succensuit. Cicero. Que, ou Pourtant que je l'avoye defendu, etc.
    \
        Quod si quiessem, nihil euenisset mali. Terent. Que si je me fusse deporté, il, etc.
    \
        Quod quum accidisset vt alterum nec_opinato videremus, surrexit statim. Cic. Mais quand il fut advenu que, etc.
    \
        Quod quia nullo modo sine amicitia firmam et perpetuam iucunditatem vitae tenere possumus, etc. Cic. Mais puisque, etc.
    \
        Quod quoniam nobis voluntas accidit vt artem dicendi perscriberemus. Cic. Et puis que, etc.
    \
        Scio quod scribis, vel scribas. Plin. iunior. Je scay que tu escris.
    \
        Tertius hic dies est quod audiui. Plin. iunior. Voici le troisiesme jour que je l'ay ouy.
    \
        Nam quod isti dicunt maleuoli, homines, etc. Terent. Quant à ce que les malvueillants dient que, etc.

    Dictionarium latinogallicum > quod

  • 2 attineo

    at-tineo (ad-tineo), tinuī, tentum, ēre (ad u. teneo), I) v. tr. festhalten, aufhalten, zurück-, innehalten, 1) eig.: nunc eandem (pallam) ante oculos attines, hältst sie fest in der Hand vor meinen Augen, Plaut.: nunc iam cultrum attinet, hat er schon das Messer fest in der Hand, Plaut.: att. prensam dextram vi, Tac.: alqm castris, carcere, publicā custodiā, Tac.: ut perpetuis quibusdam vinculis vinctus attineatur, Fronto: signatum argentum fisco vel aerario attinetur, Tac.: valetudine infensā domi attineri, Tac.: ita me vadatum amore vinctumque attines, Plaut. – 2) übtr.: a) aufhalten, festhalten, ita med attinuit, ita detinuit, Plaut. Men. 589: nos in sollicitudine, fort u. fort in Unruhe erhalten, Sall. hist. fr. 1, 48 (51), 6: simul Romanum et Numidam spe pacis, mit Friedenshoffnungen hinhalten, Sall. Iug. 108, 3. – b) als Besitz festhalten, nicht aus den Händen lassen, behaupten, magnos dominatus, Poëta b. Cic. or. 157: ripam Danuvii, Tac. ann. 4, 5. – c) geistig festhalten, fesseln, formam huius morem virtus hic animum attinere hic tuum, Plaut. mil. 1327: sed me Caesaris oratio uncis unguibus attinet, Fronto ad M. Caes. 1, 9. p. 21 M. = ep. Graec. 6. p. 253, 6 N. – II) v. intr. nach etwas hinhalten, sich hinerstrecken, 1) in lokaler Hinsicht, qui in Europa sunt (Scythae) a laevo Thraciae latere ad Borysthenem atque inde ad Tanaim... rectā plagā attinent, Curt. 6, 2 (6), 13. – 2) übtr., sich worauf erstrecken, nur in der dritten Pers., α) alqd attinet ad alqm od. ad alqd, es erstreckt sich etw. auf einen Ggstd., es geht etw. eine Pers. od. Sache an, betrifft od. berührt sie, macht ihr etwas aus, ist von Belang für sie, hat Einfluß auf sie, quid id ad vos attinet? Cato fr.: iamne me vis dicere id quod ad te attinet? Ter.: cetera, quae ad somnum, cibi desiderium, febrem, puris colorem attinent, Cels.: cetera, quae ad colendam vitem attinebunt, Cic.: oft in der Wendung quod attinet ad alqm od. ad alqd, was anlangt, was betrifft den u. den, das u. das, zB. ut aibat de eius consilio sese velle facere quod ad hanc rem attinet, Ter.: nam ego, quod ad me attinet, nolim, Cato fr.: quod ad sese attineat, Cato fr.: qui omnes, quod ad me attinet (meinetwegen), vellem viverent, Cic.: quod ad me attinet, ipse hoc bustum ante non videram, Curt.: id quod ad me nihil attinet, für mich von keinem Belang, mir gleichgültig ist, Cic. – β) bl. alqd attinet od. attinet m. folg. Subjektssatz (Infin. od. Acc. od. Infin.), es kommt darauf an, gehört zur Sache, es liegt daran, macht etwas (nichts) aus, ist von Belang, ist zweckmäßig, es hilft, immer m. vorhergeh. Negation (nihil, non, neque) od. in negativen Fragesätzen (s. Seyffert Cic. Lael. 39. p. 280), eā re non venit, quia nihil attinuit, Cic.: illi ea conquisiverunt, quae nihil attinebant, Cornif. rhet.: neque enim attinet, es gehört nicht hierher, Quint. – sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibus re concinebat, verbis discrepare? Cic.: nec victoribus mitti attinere puto, Liv.: dici plura non attinet, Curt.: neque quemquam attinebat id recusare, Cic.: nihil attinet me plura scribere, Cic.: u. quorsum attinet m. folg. Infin., Val. Max. 4, 4 pr.

    lateinisch-deutsches > attineo

  • 3 attineo

    at-tineo (ad-tineo), tinuī, tentum, ēre (ad u. teneo), I) v. tr. festhalten, aufhalten, zurück-, innehalten, 1) eig.: nunc eandem (pallam) ante oculos attines, hältst sie fest in der Hand vor meinen Augen, Plaut.: nunc iam cultrum attinet, hat er schon das Messer fest in der Hand, Plaut.: att. prensam dextram vi, Tac.: alqm castris, carcere, publicā custodiā, Tac.: ut perpetuis quibusdam vinculis vinctus attineatur, Fronto: signatum argentum fisco vel aerario attinetur, Tac.: valetudine infensā domi attineri, Tac.: ita me vadatum amore vinctumque attines, Plaut. – 2) übtr.: a) aufhalten, festhalten, ita med attinuit, ita detinuit, Plaut. Men. 589: nos in sollicitudine, fort u. fort in Unruhe erhalten, Sall. hist. fr. 1, 48 (51), 6: simul Romanum et Numidam spe pacis, mit Friedenshoffnungen hinhalten, Sall. Iug. 108, 3. – b) als Besitz festhalten, nicht aus den Händen lassen, behaupten, magnos dominatus, Poëta b. Cic. or. 157: ripam Danuvii, Tac. ann. 4, 5. – c) geistig festhalten, fesseln, formam huius morem virtus hic animum attinere hic tuum, Plaut. mil. 1327: sed me Caesaris oratio uncis unguibus attinet, Fronto ad M. Caes. 1, 9. p. 21 M. = ep. Graec. 6. p. 253, 6 N. – II) v. intr. nach etwas hinhalten, sich hinerstrecken, 1) in lokaler Hinsicht, qui in Europa sunt (Scythae) a laevo Thraciae latere ad Borysthenem atque inde ad Tanaim... rectā plagā
    ————
    attinent, Curt. 6, 2 (6), 13. – 2) übtr., sich worauf erstrecken, nur in der dritten Pers., α) alqd attinet ad alqm od. ad alqd, es erstreckt sich etw. auf einen Ggstd., es geht etw. eine Pers. od. Sache an, betrifft od. berührt sie, macht ihr etwas aus, ist von Belang für sie, hat Einfluß auf sie, quid id ad vos attinet? Cato fr.: iamne me vis dicere id quod ad te attinet? Ter.: cetera, quae ad somnum, cibi desiderium, febrem, puris colorem attinent, Cels.: cetera, quae ad colendam vitem attinebunt, Cic.: oft in der Wendung quod attinet ad alqm od. ad alqd, was anlangt, was betrifft den u. den, das u. das, zB. ut aibat de eius consilio sese velle facere quod ad hanc rem attinet, Ter.: nam ego, quod ad me attinet, nolim, Cato fr.: quod ad sese attineat, Cato fr.: qui omnes, quod ad me attinet (meinetwegen), vellem viverent, Cic.: quod ad me attinet, ipse hoc bustum ante non videram, Curt.: id quod ad me nihil attinet, für mich von keinem Belang, mir gleichgültig ist, Cic. – β) bl. alqd attinet od. attinet m. folg. Subjektssatz (Infin. od. Acc. od. Infin.), es kommt darauf an, gehört zur Sache, es liegt daran, macht etwas (nichts) aus, ist von Belang, ist zweckmäßig, es hilft, immer m. vorhergeh. Negation (nihil, non, neque) od. in negativen Fragesätzen (s. Seyffert Cic. Lael. 39. p. 280), eā re non venit, quia nihil attinuit, Cic.: illi ea conquisiverunt, quae nihil attinebant, Cornif. rhet.: neque enim
    ————
    attinet, es gehört nicht hierher, Quint. – sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibus re concinebat, verbis discrepare? Cic.: nec victoribus mitti attinere puto, Liv.: dici plura non attinet, Curt.: neque quemquam attinebat id recusare, Cic.: nihil attinet me plura scribere, Cic.: u. quorsum attinet m. folg. Infin., Val. Max. 4, 4 pr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > attineo

  • 4 adtineo

    at-tĭnĕo ( adt-, Dietsch, Weissenb.), tĭnui, tentum, 2, v. a. and n. [teneo].
    I.
    Act., (so only ante-class. or in the histt.; most freq. in Plaut. and Tac.).
    A.
    To hold to, to bring or hold near:

    aliquem ante oculos attinere,

    Plaut. Men. 5, 1, 30.—
    B.
    To hold or detain at some point (class. retinere), to hold fast, keep hold of, to hold, keep, detain, hold back, delay:

    testes vinctos,

    Plaut. Truc. 4, 3, 63; id. Bacch. 2, 2, 3:

    animum,

    id. Mil. 4, 8, 17:

    lectos viros castris attinere,

    Tac. A. 2, 52; 6, 17:

    prensam dextram vi attinere,

    id. ib. 1, 35; 2, 10; 3, 71 fin.:

    cunctos, qui carcere attinebantur, necari jussit,

    id. ib. 6, 19; 3, 36 fin.; 12, 68; 13, 15; 13, 27;

    15, 57: set ego conperior Bocchum Punicā fide simul Romanum et Numidam spe pacis adtinuisse,

    detained, amused, Sall. J. 108, 3:

    ad ea Corbulo satis comperto Vologesen defectione Hyrcaniae attineri,

    is detained, hindered, Tac. A. 13, 37 fin.; 13, 50; 14, 33; 14, 56 fin.; 16, 19; id. H. 2, 14 fin. —
    C.
    To hold possession of, to occupy, keep, guard, preserve: Quamque at tinendi magni dominatūs sient, Ter. Fragm. ap. Cic. Or. 47, 157:

    ripam Danubii,

    Tac. A. 4, 5.—
    II.
    Neutr.
    A.
    To stretch out to, to reach to:

    nunc jam cultros attinet, i. e. ad cultros,

    now he is reaching forth for, Plaut. Capt. 2, 2, 17.—Hence, of relations of place, to extend or stretch somewhere:

    Scythae ad Borysthenem atque inde ad Tanain attinent,

    Curt. 6, 2, 9.—
    B.
    To belong somewhere; only in the third person: hoc (res) attinet (more rare, haec attinent) ad me (less freq. simply me), or absol. hoc attinet, this belongs to me, concerns me, pertains or appertains to me, relates or refers to me; cf. Rudd. II. p. 209; Roby, § 1534 (the most usu. class. signif. of the word).
    1.
    Attinet (attinent) ad aliquem:

    negotium hoc ad me attinet,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 51:

    num quidnam ad filium haec aegritudo attinet?

    id. ib. 5, 1, 24:

    nunc quam ad rem dicam hoc attinere somnium,

    id. Rud. 3, 1, 19; id. Most. 1, 3, 4:

    Quid istuc ad me attinet?

    id. Poen. 3, 3, 24:

    Quid id ad me attinet?

    id. Trin. 4, 2, 136, and id. ib. 4, 3, 58:

    quod quidem ad nos duas attinuit,

    id. Poen. 5, 4, 9 et saep.:

    comperiebam nihil ad Pamphilum quicquam attinere,

    Ter. And. 1, 1, 64; 1, 2, 16:

    Scin tu... ad te attinere hanc Omnem rem?

    id. Eun. 4, 6, 6; id. Ad. 1, 2, 54; 2, 1, 32; 3, 1, 9; id. Phorm. 3, 1, 17:

    nunc nil ad nos de nobis attinet,

    Lucr. 3, 852; 4, 30:

    vobis alio loco, ut se tota res habeat, quod ad eam civitatem attinet, demonstrabitur,

    in respect to that city, Cic. Verr. 2, 2, 5:

    quod ad me attinet,

    id. ad Q. Fr. 2, 1; so id. Att. 5, 17; id. Fam. 1, 2 al.:

    quod ad provincias attineret,

    Liv. 42, 10; 23, 26 al.:

    tamquam ad rem attineat quicquam,

    Hor. S. 2, 2, 27 al.:

    sed quid istae picturae ad me attinent?

    Plaut. Men. 1, 2, 36: Do. Hae quid ad me? Tox. Immo ad te attinent:

    et tuā refert,

    id. Pers. 4, 3, 27:

    tantumne ab re tuast oti tibi, Aliena ut cures eaque nil quae ad te attinent?

    Ter. Heaut. 1, 1, 24:

    cetera quae ad colendam vitem attinebunt,

    Cic. Fin. 4, 14, 38.—And with nunc = ad hoc tempus (eccl. Lat.): Quod nunc attinet, vade, and for this time (Gr. to nun echon), Vulg. Act. 24, 25.—
    2.
    Attinet (attinent) aliquem: neque quemquam attinebat [p. 196] id recusare, Cic. Quinct. 19: de magnitudine vocis nihil nos attinet commonere, Auct. ad Her. 3, 11, 20:

    in his, quae custodiam religionis attinent,

    Val. Max. 1, 1, n. 14.—
    3.
    Hoc attinet (haec attinent), and more freq. attinet with an inf. as subject ( act. and pass.), it concerns, it matters, is of moment, is of consequence, is of importance: ea conquisiverunt, quae nihil attinebant, Auct. ad Her. 1, 1, 1:

    nec patitur Scythas... Parthum dicere, nec quae nihil attinent,

    Hor. C. 1, 19, 12:

    de quo quid sentiam, nihil attinet dicere,

    Cic. Fam. 4, 7, 3:

    nihil enim attinet quemquam nominari,

    id. Leg. 2, 17, 42:

    quia nec eosdem nominari adtinebat,

    Liv. 23, 3, 13:

    nec adtinuisse demi securim, cum sine provocatione creati essent, interpretabantur,

    id. 3, 36; 2, 41; 6, 23; 6, 38; 34, 3; 36, 11;

    37, 15: Quid attinet tot ora navium gravi Rostrata duci etc.,

    Hor. Epod. 4, 17 al. —And in pregn. signif., it is serviceable, useful, or avails for, etc.:

    quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare?

    Cic. Fin. 4, 22, 60:

    eā re non venit, quia nihil attinuit,

    id. Att. 12, 18:

    nec victoribus mitti adtinere puto,

    Liv. 23, 13:

    sin (frumenta) protinus usui destinantur, nihil attinet repoliri,

    Col. 2, 21, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > adtineo

  • 5 attineo

    at-tĭnĕo ( adt-, Dietsch, Weissenb.), tĭnui, tentum, 2, v. a. and n. [teneo].
    I.
    Act., (so only ante-class. or in the histt.; most freq. in Plaut. and Tac.).
    A.
    To hold to, to bring or hold near:

    aliquem ante oculos attinere,

    Plaut. Men. 5, 1, 30.—
    B.
    To hold or detain at some point (class. retinere), to hold fast, keep hold of, to hold, keep, detain, hold back, delay:

    testes vinctos,

    Plaut. Truc. 4, 3, 63; id. Bacch. 2, 2, 3:

    animum,

    id. Mil. 4, 8, 17:

    lectos viros castris attinere,

    Tac. A. 2, 52; 6, 17:

    prensam dextram vi attinere,

    id. ib. 1, 35; 2, 10; 3, 71 fin.:

    cunctos, qui carcere attinebantur, necari jussit,

    id. ib. 6, 19; 3, 36 fin.; 12, 68; 13, 15; 13, 27;

    15, 57: set ego conperior Bocchum Punicā fide simul Romanum et Numidam spe pacis adtinuisse,

    detained, amused, Sall. J. 108, 3:

    ad ea Corbulo satis comperto Vologesen defectione Hyrcaniae attineri,

    is detained, hindered, Tac. A. 13, 37 fin.; 13, 50; 14, 33; 14, 56 fin.; 16, 19; id. H. 2, 14 fin. —
    C.
    To hold possession of, to occupy, keep, guard, preserve: Quamque at tinendi magni dominatūs sient, Ter. Fragm. ap. Cic. Or. 47, 157:

    ripam Danubii,

    Tac. A. 4, 5.—
    II.
    Neutr.
    A.
    To stretch out to, to reach to:

    nunc jam cultros attinet, i. e. ad cultros,

    now he is reaching forth for, Plaut. Capt. 2, 2, 17.—Hence, of relations of place, to extend or stretch somewhere:

    Scythae ad Borysthenem atque inde ad Tanain attinent,

    Curt. 6, 2, 9.—
    B.
    To belong somewhere; only in the third person: hoc (res) attinet (more rare, haec attinent) ad me (less freq. simply me), or absol. hoc attinet, this belongs to me, concerns me, pertains or appertains to me, relates or refers to me; cf. Rudd. II. p. 209; Roby, § 1534 (the most usu. class. signif. of the word).
    1.
    Attinet (attinent) ad aliquem:

    negotium hoc ad me attinet,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 51:

    num quidnam ad filium haec aegritudo attinet?

    id. ib. 5, 1, 24:

    nunc quam ad rem dicam hoc attinere somnium,

    id. Rud. 3, 1, 19; id. Most. 1, 3, 4:

    Quid istuc ad me attinet?

    id. Poen. 3, 3, 24:

    Quid id ad me attinet?

    id. Trin. 4, 2, 136, and id. ib. 4, 3, 58:

    quod quidem ad nos duas attinuit,

    id. Poen. 5, 4, 9 et saep.:

    comperiebam nihil ad Pamphilum quicquam attinere,

    Ter. And. 1, 1, 64; 1, 2, 16:

    Scin tu... ad te attinere hanc Omnem rem?

    id. Eun. 4, 6, 6; id. Ad. 1, 2, 54; 2, 1, 32; 3, 1, 9; id. Phorm. 3, 1, 17:

    nunc nil ad nos de nobis attinet,

    Lucr. 3, 852; 4, 30:

    vobis alio loco, ut se tota res habeat, quod ad eam civitatem attinet, demonstrabitur,

    in respect to that city, Cic. Verr. 2, 2, 5:

    quod ad me attinet,

    id. ad Q. Fr. 2, 1; so id. Att. 5, 17; id. Fam. 1, 2 al.:

    quod ad provincias attineret,

    Liv. 42, 10; 23, 26 al.:

    tamquam ad rem attineat quicquam,

    Hor. S. 2, 2, 27 al.:

    sed quid istae picturae ad me attinent?

    Plaut. Men. 1, 2, 36: Do. Hae quid ad me? Tox. Immo ad te attinent:

    et tuā refert,

    id. Pers. 4, 3, 27:

    tantumne ab re tuast oti tibi, Aliena ut cures eaque nil quae ad te attinent?

    Ter. Heaut. 1, 1, 24:

    cetera quae ad colendam vitem attinebunt,

    Cic. Fin. 4, 14, 38.—And with nunc = ad hoc tempus (eccl. Lat.): Quod nunc attinet, vade, and for this time (Gr. to nun echon), Vulg. Act. 24, 25.—
    2.
    Attinet (attinent) aliquem: neque quemquam attinebat [p. 196] id recusare, Cic. Quinct. 19: de magnitudine vocis nihil nos attinet commonere, Auct. ad Her. 3, 11, 20:

    in his, quae custodiam religionis attinent,

    Val. Max. 1, 1, n. 14.—
    3.
    Hoc attinet (haec attinent), and more freq. attinet with an inf. as subject ( act. and pass.), it concerns, it matters, is of moment, is of consequence, is of importance: ea conquisiverunt, quae nihil attinebant, Auct. ad Her. 1, 1, 1:

    nec patitur Scythas... Parthum dicere, nec quae nihil attinent,

    Hor. C. 1, 19, 12:

    de quo quid sentiam, nihil attinet dicere,

    Cic. Fam. 4, 7, 3:

    nihil enim attinet quemquam nominari,

    id. Leg. 2, 17, 42:

    quia nec eosdem nominari adtinebat,

    Liv. 23, 3, 13:

    nec adtinuisse demi securim, cum sine provocatione creati essent, interpretabantur,

    id. 3, 36; 2, 41; 6, 23; 6, 38; 34, 3; 36, 11;

    37, 15: Quid attinet tot ora navium gravi Rostrata duci etc.,

    Hor. Epod. 4, 17 al. —And in pregn. signif., it is serviceable, useful, or avails for, etc.:

    quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare?

    Cic. Fin. 4, 22, 60:

    eā re non venit, quia nihil attinuit,

    id. Att. 12, 18:

    nec victoribus mitti adtinere puto,

    Liv. 23, 13:

    sin (frumenta) protinus usui destinantur, nihil attinet repoliri,

    Col. 2, 21, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > attineo

  • 6 attineo

    attĭnĕo (adtĭnĕo), ēre, tĭnŭi, tentum [ad + teneo] [st2]1 - tr. - tenir auprès, occuper, garder, retenir, contenir. [st2]2 - tr. et intr. - toucher, être attenant. [st2]3 [-] impers. au sing. et au plur. être relatif à, toucher, concerner; être important, être utile à.    - attinere custodiā, Tac.: tenir sous bonne garde.    - attineri domi studiis, Tac.: être retenu à la maison par les études.    - ad Tanain attinere, Curt. 6, 2, 9: s'étendre jusqu'au Tanaïs.    - nunc nihil ad me adtinet: pour le moment cela ne m’intéresse pas.    - quid adtinet plura dicere? Hor.: qu'est-il besoin d'en dire davantage?    - medicum adhibere nihil adtinet: il n’est pas besoin de recourir au médecin.    - eos nihil attinet nominare: il n’est pas besoin de les nommer.    - quod ad me attinet, Cic.: pour ce qui me concerne, quant à moi.
    * * *
    attĭnĕo (adtĭnĕo), ēre, tĭnŭi, tentum [ad + teneo] [st2]1 - tr. - tenir auprès, occuper, garder, retenir, contenir. [st2]2 - tr. et intr. - toucher, être attenant. [st2]3 [-] impers. au sing. et au plur. être relatif à, toucher, concerner; être important, être utile à.    - attinere custodiā, Tac.: tenir sous bonne garde.    - attineri domi studiis, Tac.: être retenu à la maison par les études.    - ad Tanain attinere, Curt. 6, 2, 9: s'étendre jusqu'au Tanaïs.    - nunc nihil ad me adtinet: pour le moment cela ne m’intéresse pas.    - quid adtinet plura dicere? Hor.: qu'est-il besoin d'en dire davantage?    - medicum adhibere nihil adtinet: il n’est pas besoin de recourir au médecin.    - eos nihil attinet nominare: il n’est pas besoin de les nommer.    - quod ad me attinet, Cic.: pour ce qui me concerne, quant à moi.
    * * *
        Attineo, attines. pen. corr. attinui, attinere. Plaut. Arrester, Attenir, Retenir.
    \
        Attinere aliquem. Tacit. Retenir aucun, et l'arrester.
    \
        Attineri publica custodia. Tacit. Estre detenu en prison.
    \
        Defectione attineri. Tacit. Estre arresté à cause de, etc.
    \
        Domi attineri studiis. Taci. Se tenir en sa maison pour estudier.
    \
        Attinet, pe. cor. fere impersonaliter legitur. Plaut. Quid attinet nos scire? Qu'avons nous à faire de le scavoir?
    \
        Quid enim attinuit, quum, etc. Ci. Qu'estoit il besoing, Qu'appartenoit il, Quelle necessité estoit il, etc.
    \
        Nihil attinet de assensione omnino loqui. Ci. Il n'est point de besoing.
    \
        Attinet ad vitem colendam. Cic. Appartient, Convient, Affiert.
    \
        Attinet ad me. Terent. Iamne me vis dicere quod ad te attinet? Qui te touche, Qui est pour ton prouffit.
    \
        Hoc ad me attinet. Plaut. Ce cas me touche.
    \
        Nihil ad me attinet. Terent. Je n'en ay que faire, Il ne me touche en rien. Ce ne m'a affiert en rien.
    \
        Quid istuc ad me attinet? Cic. Qu'en ay je à faire?
    \
        Quod ad me attinet. Cic. Quant à moy.
    \
        Quod ad argentum attinet. Plaut. Quant à l'argent.
    \
        Quam ad rem dicam hoc attinere somnium? Plaut. Que diray je à quoy tend ce songe?
    \
        Quid attinet, etc. Horat. Quel besoing est il, etc.

    Dictionarium latinogallicum > attineo

  • 7 attineo

    at-tineo, tinuī, tentum, ēre [ teneo ]
    1) крепко держать, удерживать (aliquem, aliquid)
    a. manum alicujus vi T — силой удерживать чью-л. руку
    2) задерживать (a. aliquem carcere T)
    spe alicujus rei a. Sl — удерживать, внушая (ложную) надежду на что-л., обещая что-л.
    3) простираться, достигать
    4) касаться (тк. в 3-м лице sg. и редко pl.)
    quod ad me attinet C — что до меня или с моей стороны
    quod ad agrum colendum attinet C — (всё), что относится к земледелию
    5) impers. attinet C etc. нужно, важно, целесообразно
    nihil attinet C — неважно, незачем

    Латинско-русский словарь > attineo

  • 8 quei

    1.
    qui, quae, quod (old forms: nom. quei; gen. quojus; dat. quoi, and in inscrr. QVOEI, QVOIEI, and QVEI; abl. qui; plur. ques or queis; fem. QVAI; neutr. qua; dat. and abl. queis and quĭs.—Joined with cum: quocum, quācum, quicum, quibuscum;

    rarely cum quo,

    Liv. 7, 33:

    cum quibus,

    id. 4, 5. — Placed also before other prepositions: quas contra, quem propter, etc.; v. h. praepp.), pron.
    I.
    Interrog., who? which? what? what kind or sort of a? (adjectively; while quis, quid is used substantively; qui, of persons, asks for the character, quis usu. for the name).
    A.
    In direct questions: quae haec daps est? qui festus dies? what sort of a feast? what kind of a festival? Liv. And. ap. Prisc. p. 752 P. (a transl. of Hom. Od. 1, 225: tis daïs, tis de homilos hod epleto; cf. Herm. Doctr. Metr. p. 619): Th. Quis fuit igitur? Py. Iste Chaerea. Th. Qui Chaerea? what Chærea? Ter. Eun. 5, 1, 8:

    qui color, nitor, vestitus?

    id. ib. 2, 2, 11:

    qui cantus dulcior inveniri potest? quod carmen aptius? qui actor in imitandā veritate jucundior?

    Cic. de Or. 2, 8, 34:

    virgo, quae patria est tua?

    Plaut. Pers. 4, 4, 88:

    occiso Sex. Roscio, qui primus Ameriam nuntiat?

    what sort of a person? Cic. Rosc. Am. 34, 96.—
    B.
    In indirect discourse:

    scribis te velle scire, qui sit rei publicae status,

    what is the state of the country, Cic. Fam. 1, 7, 10:

    quae cura boum, qui cultus habendo Sit pecori... Hinc canere incipiam,

    Verg. G. 1, 3:

    iste deus qui sit da, Tityre, nobis,

    id. E. 1, 18; 2, 19; 3, 8; id. A. 3, 608:

    nescimus qui sis,

    Cic. Div. in Caecil. 6, 20:

    qui sit, qui socium fraudarit, consideremus,

    id. Rosc. Com. 6, 17.—
    II.
    Rel., who, which, what, that, referring to a substantive or pronoun as antecedent.
    A.
    As a simple rel.
    1.
    With antecedent expressed:

    habebat ducem Gabinium, quīcum quidvis rectissime facere posset,

    Cic. Phil. 2, 19, 48:

    ille vir, cui patriae salus dulcior fuit,

    id. Balb. 5, 11:

    vir acer, cui, etc.,

    id. Brut. 35, 135:

    vir optimus, qui, etc.,

    id. Fam. 14, 4, 2:

    Priscus, vir cujus, etc.,

    Liv. 4, 46, 10; 23, 7, 4:

    quod ego fui ad Trasimenum, id tu hodie es,

    id. 30, 30, 12:

    collaria, quae vocantur maelium,

    Varr. R. R. 2, 9, 15:

    coloniam, quam Fregellas appellent,

    Liv. 8, 23:

    sucus, quem opobalsamum vocant,

    Plin. 12, 25, 54, § 116:

    sidere, quod Caniculam appellavimus,

    id. 18, 28, 68, § 272. —
    2.
    With pronom. antecedent understood: QVI IN IVS VOCABIT, IVMENTVM DATO, Lex XII. Tabularum: SI ADORAT FVRTO, QVOD NEC MANIFESTVM ESCIT, ib. tab. 2, 1. 8:

    novistine hominem? ridicule rogitas, quīcum una cibum capere soleo,

    Plaut. Trin. 4, 2, 60:

    beati, quīs contigit, etc.,

    Verg. A. 1, 95:

    fac, qui ego sum, esse te,

    Cic. Fam. 7, 23, 1. —
    3.
    The rel. freq. agrees with the foll. word:

    est locus in carcere, quod Tullianum appellatur,

    Sall. C. 55, 3:

    ealoca, quae Numidia appellatur,

    id. J. 18, 11:

    exstat ejus peroratio, qui epilogus dicitur,

    Cic. Brut. 33, 127:

    justa gloria, qui est fructus virtutis,

    id. Pis. 24, 57:

    domicilia conjuncta, quas urbes dicimus,

    id. Sest. 42, 91. —
    4.
    Sometimes it agrees with the logical, not the grammatical antecedent:

    ne tu me arbitrare beluam, qui non novisse possim, quīcum aetatem exegerim,

    Plaut. Trin. 4, 2, 112:

    ubi est scelus qui me perdidit?

    Ter. And. 3, 5, 1:

    hoc libro circumcisis rebus, quae non arbitror pertinere ad agriculturam,

    Varr. R. R. 1, 1, 11:

    abundantia earum rerum, quae prima mortales ducunt,

    Sall. J. 41, 1; Cic. Fam. 2, 8, 2:

    illa furia muliebrium relligionum, qui, etc.,

    id. ib. 1, 9, 15: alteram alam mittit, qui satagentibus occurrerent, Auct. B. Afr. 78. —
    5.
    Relating to a remote subject:

    annis ferme DX post Romam conditam Livius fabulam dedit... anno ante natum Ennium: qui (sc. Livius) fuit major natu quam Plautus et Naevius,

    Cic. Tusc. 1, 1, 3; v. the commentators ad loc.; Liv. 21, 26, 2; 31, 38, 10; 37, 14, 2; cf. Krehl ad Prisc. 2, 9, § 48, p. 91.—
    6.
    The antecedent is sometimes repeated after the rel.:

    erant itinera duo, quibus itineribus, etc.,

    Caes. B. G. 1, 6. —
    7.
    In a question, with ne affixed: sed ubi Artotrogus hic est? Art. Stat propter virum fortem... Mil. Quemne ego servavi in campis Curculioniis? whom I saved? Plaut. Mil. 1, 1, 9:

    quemne ego vidi?

    whom I saw? Ter. And. 4, 4, 29.—
    B.
    With an accessory signif., causal or final, joined to the subj.
    1.
    As, because, seeing that, since:

    Actio maluimus iter facere pedibus, qui incommodissime navigassemus,

    Cic. Att. 5, 9, 1:

    hospes, qui nihil suspicaretur,

    id. Verr. 2, 1, 25, § 64;

    ingrata es, ore quae caput nostro Incolume abstuleris,

    Phaedr. 1, 8, 11.—
    2.
    Qui, with the subj., also follows dignus, indignus, aptus, idoneus, etc., answering the question, to or for what? dignus est, qui imperet, i. e. to, Cic. Leg. 3, 2, 5:

    dignum esse dicunt, quīcum in tenebris mices,

    id. Off. 3, 19, 77:

    socios haud indignos judicas, quos in fidem receptos tuearis,

    Liv. 23, 43:

    idoneus nemo fuit quem imitarere,

    Cic. Verr. 2, 3, 16, § 41.—
    3.
    Also after demonstrr. or clauses expressing or implying a quality or degree which is defined or explained in the rel.-clause:

    qui potest temperantiam laudare is, qui ponat summum bonum in voluptate?

    Cic. Off. 3, 33, 117:

    nullo modo videre potest quicquam esse utile, quod non honestum sit,

    id. ib. 3, 19, 77:

    non sumus ii, quibus nihil verum esse videatur,

    id. N. D. 1, 5, 12:

    nunc dicis aliquid quod ad rem pertineat,

    id. Rosc. Am. 18, 52:

    quis potest esse tam mente captus, qui neget?

    as that, that, to, id. Cat. 3, 9.—
    4.
    To express a purpose, design, in order that, to:

    sunt autem multi, qui eripiunt aliis, quod aliis largiantur,

    Cic. Off. 1, 14, 43:

    Caesar equitatum praemisit, qui viderent,

    Caes. B. G. 1, 15:

    domi creant decem praetores, qui exercitui praeessent,

    Nep. Milt. 1, 4. —
    C.
    The rel. serves as a connective, instead of is, ea, id, with a conj.:

    res loquitur ipsa, quae semper valet plurimum,

    and this, Cic. Mil. 20, 53:

    ratio docet esse deos, quo concesso, confitendum est, etc.,

    id. N. D. 2, 30, 75.—
    D.
    The rel. sometimes means, by virtue of, according to, such:

    quae tua natura est,

    according to your disposition, Cic. Fam. 13, 78, 2:

    qui meus amor in te est,

    such is my love, id. ib. 7, 2, 1.—
    E.
    In neutr. sing.
    a.
    Quod signifies,
    1.
    As much as, as far as, what, = quantum:

    adjutabo quod potero,

    Ter. Heaut. 3, 1, 7:

    cura, quod potes, ut valeas,

    Cic. Fam. 14, 4, 6:

    quae tibi mandavi, velim ut cures, quod sine molestiā tuā facere poteris,

    id. Att. 1, 5, 7:

    tu tamen, quod poteris, nos consiliis juvabis,

    id. ib. 10, 2, 2; 11, 2, 2; 11, 12, 4; id. Fam. 3, 2, 2:

    nihil cuiquam, quod suum dici vellet,

    id. Verr. 2, 4, 16, § 36:

    (Epicurus) se unus, quod sciam, sapientem profiteri est ausus,

    id. Fin. 2, 3, 7:

    quod tuo commodo fiat,

    id. Fam 4, 2, 4: quod litteris exstet, [p. 1511] id. Tusc. 1, 16, 38:

    quod sciam,

    Plaut. Ps. 4, 6, 14:

    quod ad me attinet,

    as far as depends on me, for my part, Cic. Rosc. Am. 42, 122.— With ellips. of attinet: quod ad Caesarem crebri et non belli de eo rumores, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 4; Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 7; Varr. L. L. 5, § 57 Müll.—With gen.:

    quod operae,

    so much trouble, Cic. Off. 1, 6, 19:

    quod aeris,

    Liv. 8, 20. —
    2.
    Wherein:

    si quid est, Quod mea opera opus sit vobis,

    Ter. And. 4, 3, 23.—
    b.
    Quo, abl. neutr., with compp. (with or without hoc, eo, or tanto): quo... eo, by how much, by so much, the... the:

    quo difficilius, hoc praeclarius,

    Cic. Off. 1, 19, 64.—
    III.
    Indef., any one, any; with si, num, ne, v. quis:

    quaeritur, num quod officium aliud alio majus sit,

    Cic. Off. 1, 3, 7:

    si qui graviore vulnere accepto equo deciderat,

    Caes. B. G. 1, 48:

    nisi si qui publice ad eam rem constitutus esset,

    Cic. Leg. 2, 26, 65:

    (BACANALIA) SEI QVA SVNT, S. C. de Bacchan.: ne qui forte putet,

    Cic. de Or. 1, 2, 8.
    2.
    quī, adv. interrog., rel. and indef. [old abl. of 1. qui].
    I.
    Interrog., in what manner? how? whereby? by what means? why?
    A.
    In direct questions:

    quī minus eadem histrioni sit lex quae summo viro?

    Plaut. Am. prol. 76:

    Quī, amabo?

    id. Bacch. 1, 1, 19:

    quī scire possum?

    id. ib. 2, 2, 13:

    Quī in mentem venit tibi istuc facinus facere?

    id. ib. 4, 4, 31:

    Quī non?

    id. ib. 5, 2, 44:

    quī vero dupliciter?

    id. Mil. 2, 3, 25:

    quī vero?

    id. Merc. 2, 3, 60:

    quī scis?

    Ter. And. 2, 1, 2:

    quī istuc facere potuit?

    id. Eun. 4, 3, 15:

    quī potui melius?

    id. Ad. 2, 2, 7:

    sed nos deum nisi sempiternum intellegere quī possumus?

    Cic. N. D. 1, 10, 25:

    quī potest esse in ejusmodi trunco sapientia?

    id. ib. 1, 30, 84:

    quī potest?

    id. Ac. 2, 31, 100:

    quī ego minus in Africam traicerem,

    Liv. 28, 43, 18.—
    B.
    In indirect questions:

    nimis demiror, quī illaec me donatum esse aureā paterā sciat,

    Plaut. Am. 2, 2, 133:

    quī istuc credam ita esse, mihi dici velim,

    Ter. Phorm. 5, 6, 15:

    nec quī hoc mihi eveniat scio,

    id. Hec. 2, 3, 6:

    neque videre, quī conveniat,

    Liv. 42, 50. —
    C.
    In curses (cf. Gr. pôs, and Lat. utinam), how, would that, if but: quī illum di deaeque magno mactassint malo, Enn. ap. Non. 342, 14 (Trag. Rel. v. 377 Vahl.):

    quī te Juppiter dique omnes perduint!

    Plaut. Men. 5, 5, 31:

    quī istum di perdant!

    id. Trin. 4, 2, 78:

    quī te di omnes perdant!

    id. ib. 4, 2, 155; Ter. Phorm. 1, 2, 73.—Ellipt.:

    quī illi di irati!

    Cic. Att. 4, 7, 1.—
    II.
    Rel., wherewith, whereby, wherefrom, how (referring to all genders and both numbers).
    1.
    In gen.: date ferrum, quī me animā privem, Enn. ap. Non. p. 474, 30 (Trag. Rel. v. 233 Vahl.):

    patera, quī Pterela potitare rex est solitus,

    Plaut. Am. 1, 1, 104; 1, 3, 37:

    sucophantia, quī admutiletur miles,

    id. Mil. 3, 1, 172; id. Capt. 1, 1, 33; 3, 4, 24:

    mihi dari... vehicla quī vehar,

    id. Aul. 3, 5, 28:

    multa concurrunt simul, Quī conjecturam hanc facio,

    Ter. And. 3, 2, 32:

    in tantā paupertate decessit, ut quī efferretur, vix reliquerit,

    Nep. Arist. 3, 2.—
    2.
    Esp., of price, at what price, for how much, = quanti:

    indica minumo daturus quī sis, quī duci queat,

    Plaut. Pers. 4, 4, 41:

    quī datur, tanti indica,

    id. ib. 4, 4, 109:

    ut quantum possit quīque liceat veneant,

    id. Men. 3, 3, 25.—
    B.
    Transf., that, in order that: Ca. Restim volo mihi emere. Ps. Quam ob rem? Ca. Quī me faciam pensilem, Plaut. Ps. 1, 1, 87:

    ut det, quī fiamus liberi,

    id. Aul. 2, 4, 31:

    facite, fingite, invenite, efficite, quī detur tibi: Ego id agam, mihi quī ne detur,

    Ter. And. 2, 1, 34 sq. —
    C.
    Indef. (only with particles of emphasis and assurance; cf. Gr. pôs, and v. Fleck. Krit. Misc. p. 28; Lorenz ad Plaut. Most. 811; Brix ad Plaut. Capt. 550), in some way, somehow, surely (ante-class.); with hercle:

    hercle quī, ut tu praedicas, Cavendumst me aps te irato,

    Plaut. Ps. 1, 5, 58:

    hercle quī multo improbiores sunt, quam a primo credidi,

    id. Most. 3, 2, 139:

    hercle quī aequom postulabat senex,

    id. Stich. 4, 1, 53; id. Men. 2, 3, 74.—With edepol:

    edepol quī te de isto multi cupiunt nunc mentirier,

    Plaut. Mil. 3, 1, 184:

    edepol quī quom hanc magis contemplo, magis placet,

    id. Pers. 4, 4, 15; id. Am. 2, 2, 144.—With at (cf. atquī), and yet, but somehow: Gr. Non audio. Tr. At pol quī audies, Plaut. Rud. 4, 3, 9; id. Am. 2, 2, 73.— With quippe: horum tibi istic nihil eveniet, quippe quī ubi quod subripias nihil est, Plaut. Aul. 2, 5, 22:

    ea nimiast ratio, quippe quī certo scio, etc.,

    id. Truc. 1, 1, 49:

    quippe quī Magnarum saepe id remedium aegritudinumst,

    Ter. Heaut. 3, 2, 27.—With ut:

    an id est sapere, ut quī beneficium a benevolente repudies?

    Plaut. Trin. 3, 2, 11:

    et eum morbum mi esse, ut quī med opus sit insputarier?

    id. Capt. 3, 4, 21; id. Bacch. 2, 3, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > quei

  • 9 qui

    1.
    qui, quae, quod (old forms: nom. quei; gen. quojus; dat. quoi, and in inscrr. QVOEI, QVOIEI, and QVEI; abl. qui; plur. ques or queis; fem. QVAI; neutr. qua; dat. and abl. queis and quĭs.—Joined with cum: quocum, quācum, quicum, quibuscum;

    rarely cum quo,

    Liv. 7, 33:

    cum quibus,

    id. 4, 5. — Placed also before other prepositions: quas contra, quem propter, etc.; v. h. praepp.), pron.
    I.
    Interrog., who? which? what? what kind or sort of a? (adjectively; while quis, quid is used substantively; qui, of persons, asks for the character, quis usu. for the name).
    A.
    In direct questions: quae haec daps est? qui festus dies? what sort of a feast? what kind of a festival? Liv. And. ap. Prisc. p. 752 P. (a transl. of Hom. Od. 1, 225: tis daïs, tis de homilos hod epleto; cf. Herm. Doctr. Metr. p. 619): Th. Quis fuit igitur? Py. Iste Chaerea. Th. Qui Chaerea? what Chærea? Ter. Eun. 5, 1, 8:

    qui color, nitor, vestitus?

    id. ib. 2, 2, 11:

    qui cantus dulcior inveniri potest? quod carmen aptius? qui actor in imitandā veritate jucundior?

    Cic. de Or. 2, 8, 34:

    virgo, quae patria est tua?

    Plaut. Pers. 4, 4, 88:

    occiso Sex. Roscio, qui primus Ameriam nuntiat?

    what sort of a person? Cic. Rosc. Am. 34, 96.—
    B.
    In indirect discourse:

    scribis te velle scire, qui sit rei publicae status,

    what is the state of the country, Cic. Fam. 1, 7, 10:

    quae cura boum, qui cultus habendo Sit pecori... Hinc canere incipiam,

    Verg. G. 1, 3:

    iste deus qui sit da, Tityre, nobis,

    id. E. 1, 18; 2, 19; 3, 8; id. A. 3, 608:

    nescimus qui sis,

    Cic. Div. in Caecil. 6, 20:

    qui sit, qui socium fraudarit, consideremus,

    id. Rosc. Com. 6, 17.—
    II.
    Rel., who, which, what, that, referring to a substantive or pronoun as antecedent.
    A.
    As a simple rel.
    1.
    With antecedent expressed:

    habebat ducem Gabinium, quīcum quidvis rectissime facere posset,

    Cic. Phil. 2, 19, 48:

    ille vir, cui patriae salus dulcior fuit,

    id. Balb. 5, 11:

    vir acer, cui, etc.,

    id. Brut. 35, 135:

    vir optimus, qui, etc.,

    id. Fam. 14, 4, 2:

    Priscus, vir cujus, etc.,

    Liv. 4, 46, 10; 23, 7, 4:

    quod ego fui ad Trasimenum, id tu hodie es,

    id. 30, 30, 12:

    collaria, quae vocantur maelium,

    Varr. R. R. 2, 9, 15:

    coloniam, quam Fregellas appellent,

    Liv. 8, 23:

    sucus, quem opobalsamum vocant,

    Plin. 12, 25, 54, § 116:

    sidere, quod Caniculam appellavimus,

    id. 18, 28, 68, § 272. —
    2.
    With pronom. antecedent understood: QVI IN IVS VOCABIT, IVMENTVM DATO, Lex XII. Tabularum: SI ADORAT FVRTO, QVOD NEC MANIFESTVM ESCIT, ib. tab. 2, 1. 8:

    novistine hominem? ridicule rogitas, quīcum una cibum capere soleo,

    Plaut. Trin. 4, 2, 60:

    beati, quīs contigit, etc.,

    Verg. A. 1, 95:

    fac, qui ego sum, esse te,

    Cic. Fam. 7, 23, 1. —
    3.
    The rel. freq. agrees with the foll. word:

    est locus in carcere, quod Tullianum appellatur,

    Sall. C. 55, 3:

    ealoca, quae Numidia appellatur,

    id. J. 18, 11:

    exstat ejus peroratio, qui epilogus dicitur,

    Cic. Brut. 33, 127:

    justa gloria, qui est fructus virtutis,

    id. Pis. 24, 57:

    domicilia conjuncta, quas urbes dicimus,

    id. Sest. 42, 91. —
    4.
    Sometimes it agrees with the logical, not the grammatical antecedent:

    ne tu me arbitrare beluam, qui non novisse possim, quīcum aetatem exegerim,

    Plaut. Trin. 4, 2, 112:

    ubi est scelus qui me perdidit?

    Ter. And. 3, 5, 1:

    hoc libro circumcisis rebus, quae non arbitror pertinere ad agriculturam,

    Varr. R. R. 1, 1, 11:

    abundantia earum rerum, quae prima mortales ducunt,

    Sall. J. 41, 1; Cic. Fam. 2, 8, 2:

    illa furia muliebrium relligionum, qui, etc.,

    id. ib. 1, 9, 15: alteram alam mittit, qui satagentibus occurrerent, Auct. B. Afr. 78. —
    5.
    Relating to a remote subject:

    annis ferme DX post Romam conditam Livius fabulam dedit... anno ante natum Ennium: qui (sc. Livius) fuit major natu quam Plautus et Naevius,

    Cic. Tusc. 1, 1, 3; v. the commentators ad loc.; Liv. 21, 26, 2; 31, 38, 10; 37, 14, 2; cf. Krehl ad Prisc. 2, 9, § 48, p. 91.—
    6.
    The antecedent is sometimes repeated after the rel.:

    erant itinera duo, quibus itineribus, etc.,

    Caes. B. G. 1, 6. —
    7.
    In a question, with ne affixed: sed ubi Artotrogus hic est? Art. Stat propter virum fortem... Mil. Quemne ego servavi in campis Curculioniis? whom I saved? Plaut. Mil. 1, 1, 9:

    quemne ego vidi?

    whom I saw? Ter. And. 4, 4, 29.—
    B.
    With an accessory signif., causal or final, joined to the subj.
    1.
    As, because, seeing that, since:

    Actio maluimus iter facere pedibus, qui incommodissime navigassemus,

    Cic. Att. 5, 9, 1:

    hospes, qui nihil suspicaretur,

    id. Verr. 2, 1, 25, § 64;

    ingrata es, ore quae caput nostro Incolume abstuleris,

    Phaedr. 1, 8, 11.—
    2.
    Qui, with the subj., also follows dignus, indignus, aptus, idoneus, etc., answering the question, to or for what? dignus est, qui imperet, i. e. to, Cic. Leg. 3, 2, 5:

    dignum esse dicunt, quīcum in tenebris mices,

    id. Off. 3, 19, 77:

    socios haud indignos judicas, quos in fidem receptos tuearis,

    Liv. 23, 43:

    idoneus nemo fuit quem imitarere,

    Cic. Verr. 2, 3, 16, § 41.—
    3.
    Also after demonstrr. or clauses expressing or implying a quality or degree which is defined or explained in the rel.-clause:

    qui potest temperantiam laudare is, qui ponat summum bonum in voluptate?

    Cic. Off. 3, 33, 117:

    nullo modo videre potest quicquam esse utile, quod non honestum sit,

    id. ib. 3, 19, 77:

    non sumus ii, quibus nihil verum esse videatur,

    id. N. D. 1, 5, 12:

    nunc dicis aliquid quod ad rem pertineat,

    id. Rosc. Am. 18, 52:

    quis potest esse tam mente captus, qui neget?

    as that, that, to, id. Cat. 3, 9.—
    4.
    To express a purpose, design, in order that, to:

    sunt autem multi, qui eripiunt aliis, quod aliis largiantur,

    Cic. Off. 1, 14, 43:

    Caesar equitatum praemisit, qui viderent,

    Caes. B. G. 1, 15:

    domi creant decem praetores, qui exercitui praeessent,

    Nep. Milt. 1, 4. —
    C.
    The rel. serves as a connective, instead of is, ea, id, with a conj.:

    res loquitur ipsa, quae semper valet plurimum,

    and this, Cic. Mil. 20, 53:

    ratio docet esse deos, quo concesso, confitendum est, etc.,

    id. N. D. 2, 30, 75.—
    D.
    The rel. sometimes means, by virtue of, according to, such:

    quae tua natura est,

    according to your disposition, Cic. Fam. 13, 78, 2:

    qui meus amor in te est,

    such is my love, id. ib. 7, 2, 1.—
    E.
    In neutr. sing.
    a.
    Quod signifies,
    1.
    As much as, as far as, what, = quantum:

    adjutabo quod potero,

    Ter. Heaut. 3, 1, 7:

    cura, quod potes, ut valeas,

    Cic. Fam. 14, 4, 6:

    quae tibi mandavi, velim ut cures, quod sine molestiā tuā facere poteris,

    id. Att. 1, 5, 7:

    tu tamen, quod poteris, nos consiliis juvabis,

    id. ib. 10, 2, 2; 11, 2, 2; 11, 12, 4; id. Fam. 3, 2, 2:

    nihil cuiquam, quod suum dici vellet,

    id. Verr. 2, 4, 16, § 36:

    (Epicurus) se unus, quod sciam, sapientem profiteri est ausus,

    id. Fin. 2, 3, 7:

    quod tuo commodo fiat,

    id. Fam 4, 2, 4: quod litteris exstet, [p. 1511] id. Tusc. 1, 16, 38:

    quod sciam,

    Plaut. Ps. 4, 6, 14:

    quod ad me attinet,

    as far as depends on me, for my part, Cic. Rosc. Am. 42, 122.— With ellips. of attinet: quod ad Caesarem crebri et non belli de eo rumores, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 4; Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 7; Varr. L. L. 5, § 57 Müll.—With gen.:

    quod operae,

    so much trouble, Cic. Off. 1, 6, 19:

    quod aeris,

    Liv. 8, 20. —
    2.
    Wherein:

    si quid est, Quod mea opera opus sit vobis,

    Ter. And. 4, 3, 23.—
    b.
    Quo, abl. neutr., with compp. (with or without hoc, eo, or tanto): quo... eo, by how much, by so much, the... the:

    quo difficilius, hoc praeclarius,

    Cic. Off. 1, 19, 64.—
    III.
    Indef., any one, any; with si, num, ne, v. quis:

    quaeritur, num quod officium aliud alio majus sit,

    Cic. Off. 1, 3, 7:

    si qui graviore vulnere accepto equo deciderat,

    Caes. B. G. 1, 48:

    nisi si qui publice ad eam rem constitutus esset,

    Cic. Leg. 2, 26, 65:

    (BACANALIA) SEI QVA SVNT, S. C. de Bacchan.: ne qui forte putet,

    Cic. de Or. 1, 2, 8.
    2.
    quī, adv. interrog., rel. and indef. [old abl. of 1. qui].
    I.
    Interrog., in what manner? how? whereby? by what means? why?
    A.
    In direct questions:

    quī minus eadem histrioni sit lex quae summo viro?

    Plaut. Am. prol. 76:

    Quī, amabo?

    id. Bacch. 1, 1, 19:

    quī scire possum?

    id. ib. 2, 2, 13:

    Quī in mentem venit tibi istuc facinus facere?

    id. ib. 4, 4, 31:

    Quī non?

    id. ib. 5, 2, 44:

    quī vero dupliciter?

    id. Mil. 2, 3, 25:

    quī vero?

    id. Merc. 2, 3, 60:

    quī scis?

    Ter. And. 2, 1, 2:

    quī istuc facere potuit?

    id. Eun. 4, 3, 15:

    quī potui melius?

    id. Ad. 2, 2, 7:

    sed nos deum nisi sempiternum intellegere quī possumus?

    Cic. N. D. 1, 10, 25:

    quī potest esse in ejusmodi trunco sapientia?

    id. ib. 1, 30, 84:

    quī potest?

    id. Ac. 2, 31, 100:

    quī ego minus in Africam traicerem,

    Liv. 28, 43, 18.—
    B.
    In indirect questions:

    nimis demiror, quī illaec me donatum esse aureā paterā sciat,

    Plaut. Am. 2, 2, 133:

    quī istuc credam ita esse, mihi dici velim,

    Ter. Phorm. 5, 6, 15:

    nec quī hoc mihi eveniat scio,

    id. Hec. 2, 3, 6:

    neque videre, quī conveniat,

    Liv. 42, 50. —
    C.
    In curses (cf. Gr. pôs, and Lat. utinam), how, would that, if but: quī illum di deaeque magno mactassint malo, Enn. ap. Non. 342, 14 (Trag. Rel. v. 377 Vahl.):

    quī te Juppiter dique omnes perduint!

    Plaut. Men. 5, 5, 31:

    quī istum di perdant!

    id. Trin. 4, 2, 78:

    quī te di omnes perdant!

    id. ib. 4, 2, 155; Ter. Phorm. 1, 2, 73.—Ellipt.:

    quī illi di irati!

    Cic. Att. 4, 7, 1.—
    II.
    Rel., wherewith, whereby, wherefrom, how (referring to all genders and both numbers).
    1.
    In gen.: date ferrum, quī me animā privem, Enn. ap. Non. p. 474, 30 (Trag. Rel. v. 233 Vahl.):

    patera, quī Pterela potitare rex est solitus,

    Plaut. Am. 1, 1, 104; 1, 3, 37:

    sucophantia, quī admutiletur miles,

    id. Mil. 3, 1, 172; id. Capt. 1, 1, 33; 3, 4, 24:

    mihi dari... vehicla quī vehar,

    id. Aul. 3, 5, 28:

    multa concurrunt simul, Quī conjecturam hanc facio,

    Ter. And. 3, 2, 32:

    in tantā paupertate decessit, ut quī efferretur, vix reliquerit,

    Nep. Arist. 3, 2.—
    2.
    Esp., of price, at what price, for how much, = quanti:

    indica minumo daturus quī sis, quī duci queat,

    Plaut. Pers. 4, 4, 41:

    quī datur, tanti indica,

    id. ib. 4, 4, 109:

    ut quantum possit quīque liceat veneant,

    id. Men. 3, 3, 25.—
    B.
    Transf., that, in order that: Ca. Restim volo mihi emere. Ps. Quam ob rem? Ca. Quī me faciam pensilem, Plaut. Ps. 1, 1, 87:

    ut det, quī fiamus liberi,

    id. Aul. 2, 4, 31:

    facite, fingite, invenite, efficite, quī detur tibi: Ego id agam, mihi quī ne detur,

    Ter. And. 2, 1, 34 sq. —
    C.
    Indef. (only with particles of emphasis and assurance; cf. Gr. pôs, and v. Fleck. Krit. Misc. p. 28; Lorenz ad Plaut. Most. 811; Brix ad Plaut. Capt. 550), in some way, somehow, surely (ante-class.); with hercle:

    hercle quī, ut tu praedicas, Cavendumst me aps te irato,

    Plaut. Ps. 1, 5, 58:

    hercle quī multo improbiores sunt, quam a primo credidi,

    id. Most. 3, 2, 139:

    hercle quī aequom postulabat senex,

    id. Stich. 4, 1, 53; id. Men. 2, 3, 74.—With edepol:

    edepol quī te de isto multi cupiunt nunc mentirier,

    Plaut. Mil. 3, 1, 184:

    edepol quī quom hanc magis contemplo, magis placet,

    id. Pers. 4, 4, 15; id. Am. 2, 2, 144.—With at (cf. atquī), and yet, but somehow: Gr. Non audio. Tr. At pol quī audies, Plaut. Rud. 4, 3, 9; id. Am. 2, 2, 73.— With quippe: horum tibi istic nihil eveniet, quippe quī ubi quod subripias nihil est, Plaut. Aul. 2, 5, 22:

    ea nimiast ratio, quippe quī certo scio, etc.,

    id. Truc. 1, 1, 49:

    quippe quī Magnarum saepe id remedium aegritudinumst,

    Ter. Heaut. 3, 2, 27.—With ut:

    an id est sapere, ut quī beneficium a benevolente repudies?

    Plaut. Trin. 3, 2, 11:

    et eum morbum mi esse, ut quī med opus sit insputarier?

    id. Capt. 3, 4, 21; id. Bacch. 2, 3, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > qui

  • 10 quī

        quī quae, quod, gen. cuius (old, quoius), dat. cui (old, quoi), abl. quō, quā (with cum, m. quīcum or quōcum, rarely cum quō; f quācum, rarely quīcum), plur. quibus or quīs (with cum, usu. quibuscum), pron.    [2 CA-].    I. Interrog, who? which? what? what kind of a? (mostly adj.; as subst., qui asks the nature or character, quis the name): Ubi alii? Sa. qui malum alii? T.: Th. Quis fuit igitur? Py. Iste Chaerea. Th. Qui Chaerea? what Chaerea? T.: qui locus est: qui tantus fuit labor?: rogitat, qui vir esset, L.: scire, qui sit rei p. status, what is the state of the country: quae cura boum, qui cultus habendo Sit pecori canere, V.: incerti quae pars sequenda esset, which side to take, L.—As subst: nescimus qui sis: nec qui poterentur, satis discerni poterat, L.: qui ille concessus! what an assembly!    II. Relat. (with a subst. or pron. as antecedent), who, which: habebat ducem, quīcum quidvis rectissime facere posset: ille vir, cui patriae salus dulcior fuit: haec, quae audistis: quod ego fui, id tu hodie es, L.: coloniam, quam Fregellas appellent, L.—The subst. is often attracted to the relat. clause, esp. when a pron dem. follows: quae res neque consilium... Habet, eam regere non potes, T.: ad quas res aptissimi erimus, in iis potissimum elaborabimus: quae augustissima vestis est, eā vestiti, L.: alii, quorum comoedia prisca virorum est, H.: si id te mordet, sumptum filii Quem faciunt, T.: Urbem quam statuo, vestra est, V.—The antecedent is sometimes repeated with the relat.: erant itinera duo, quibus itineribus, etc., Cs.: si quod tempus accidisset, quo tempore requirerent, etc.—The antecedent is often omitted: quicum res tibist, peregrinus est, T.: fecit quod Siculi non audebant: o beati, Quīs ante ora patrum... Contigit, etc., V.—An antecedent in apposition is regularly attracted to the relat. clause: Tolosatium fines, quae civitas est in provincia, Cs.: Amanus, qui mons erat hostium plenus.—So in relat. clauses giving a personal characteristic as a reason: copiam verborum, quae vestra prudentia est, perspexistis, with your usual intelligence: utrum admonitus, an, quā est ipse sagacitate, sine duce ullo, i. e. by his own peculiar instinct.—A verb of which the relat. is subject takes the person of the antecedent: ego enim is sum, qui nihil fecerim: neque enim tu is es qui, qui sis, nescias: vidistis in vincula duci eum, qui a vobis vincula depuleram, L.: Themistocles veni ad te, qui intuli, etc., N.—With ellips. of verb: et, quem ei visum esset (sc. facere), fecisset heredem: ad haec, quae visum est, Caesar respondit, Cs.: hostiaeque maiores, quibus editum est diis, caesae, L.—In comparative clauses with sup: sit pro praetore eo iure quo qui optimo (i. e. quo is est, qui optimo iure est): legioni ita darent, ut quibus militibus amplissime dati essent: provincia, ut quae maxime omnium, belli avida, L.—By attraction, in the case of the antecedent (Greek constr.): nos tamen hoc confirmamus illo augurio, quo diximus: sexcentae eius generis, cuius supra demonstravimus, naves, Cs.: notante Iudice quo nosti populo, H.: natus est patre, quo diximus, N.: cum quibus ante dictum est copiis, L.—In the gender and number of a subst predic.: Belgae, quam tertiam esse Galliae partem dixeramus, Cs.: carcer ille, quae lautumiae vocantur: leges, quae fons est iuris, L.—In the gender and number of an antecedent not expressed: vicinitas, Quod ego in propinquā parte amicitiae puto, T.: laudare fortunas meas, Qui gnatum haberem, T.: quod monstrum vidimus, qui cum reo transigat?: servitia repudiabat, cuius magnae copiae, etc., S.—One relat. in place of two in different cases: quem neque pudet Quicquam, nec metuit quemquam (i. e. et qui non), T.: omnia quae amisi aut advorsa facta sunt, S.: qui iam fatetur... et non timeo (sc. quem): tyrannus, quem pertulit civitas paretque mortuo.—Implying a restriction, who indeed, as far as, all that: omnium eloquentissimi, quos ego audierim: antiquissimi sunt, quorum quidem scripta constent: Catonem vero quis nostrorum oratorum, qui quidem nunc sunt, legit?— Sing n., what, as far as, as much as, to the extent that: quod potero, adiutabo, T.: cura, quod potes, ut valeas: quod ad me attinet, as far as depends on me: quod ad Pomponiam, scribas velim, etc. (sc. attinet), as respects Pomponia.—Implying a purpose: equitatum praemisit, qui viderent, to see, Cs.: qui eripiunt aliis, quod aliis largiantur, in order to bestow it: sibi urbem delegerat, quam haberet adiutricem: milites conduci, qui in Hispaniam traicerentur, L.—Implying a reason: Miseret tui me, qui hominem facias inimicum tibi, I am sorry for you, that you incur, etc., T.: Tarquinio quid impudentius, qui bellum gereret, etc.: at Cotta, qui cogitasset haec posse accidere... nullā in re deerat, Cs.: barbari dissipati, quibus nec certa imperia... essent, vertunt, etc., L.: Heu me miserum, qui spectavi, etc., T.—Implying a concession: rogitas? qui tam audacis facinoris mihi conscius sis? although you are, T.: hi exercitu luxuriem obiciebant, cui omnia defuissent, Cs.: quis est, qui Fabricii, Curii non memoriam usurpet, quos numquam viderit?: Rogitas? qui adduxti, etc., T.— Implying a result (qui consecutive): sapientia est una, quae maestitiam pellat ex animis, alone has power to drive: secutae sunt tempestates, quae nostros in castris continerent, Cs.: leniore sono uti, et qui illum impetum oratoris non habeat: haud parva res, sed quae patriciis potestatem auferret, L.—Esp., after a demonstr. pron., adj. or adv.: non sum ego is consul, qui arbitrer, etc., such a consul, as to suppose: neque tu is es, qui nescias, etc., no such man, as to be ignorant, etc.: nomen legati eius modi esse debet, quod inter hostium tela incolume versetur.—With quam, after a comp: non longius hostes aberant, quam quo telum adici posset (i. e. quam ut eo), Cs.: maiores arbores caedebant, quam quas ferre miles posset, L.—After an adj. of fitness: (Rufum) idoneum iudicaverat, quem mitteret, a fit person to send, Cs.: nulla videbatur aptior persona, quae loqueretur.—After a verb with indef subj. or obj. (described by the relat. clause): sunt qui mirentur, there are some, who, etc.: erunt qui audaciam eius reprehendant: si quis est, qui putet: ut invenirentur qui proficiscerentur: qui se ultro mo<*>ti offerant, facilius reperiuntur, quam qui dolorem patienter ferant, Cs.: haec habui, de amicitiā quae dicerem, had this to say: te unum habeo, quem dignum regno iudicem, L.: Nemost, quem ego magis cuperem videre, T.: nullum est animal, quod habeat, etc.—Where the relat. clause is conceived as a particular fact, it may take the indic: sunt bestiae quaedam, in quibus inest, etc. (i. e. in quibusdam bestiis inest, etc.): sunt, qui eorum sectam sequuntur, i. e. they have followers: Sunt quos... iuvat, H.: Sunt, qui non habeant, est qui non curat habere, some (in gen.)... one (in particular), H.—In place of a pron demonstr. and conj: res loquitur ipsa, quae semper valet plurimum, and it, etc.: ratio docet esse deos; quo concesso, confitendum est, etc., and if this is granted: centuriones hostīs vocare coeperunt; quorum progredi ausus est nemo, but no one of them, Cs.: perutiles libri sunt; quos legite, quaeso, therefore read them.    III. Indef, whoever, any one who, all that, anything that: qui est homo tolerabilis, Scortari nolunt, T.: quae res... post eum quae essent, tuta reddebat, all that was in his rear, Cs.: facilius quod stulte dixeris reprehendere... possunt: virgis caesi, qui ad nomina non respondissent, L.— Any one, any ; with si, num, ne ; see 2 quis.
    * * *
    I
    how?; how so; in what way; by what/which means; whereby; at whatever price
    II
    qua (quae), quod (qua/-quae P N) PRON ADJECT
    any; anyone/anything, any such; unspecified some; (after si/sin/sive/ne)
    III
    quae, quod (quae P N) PRON REL
    who; that; which, what; of which kind/drgree; person/thing/time/point that
    IV
    quae, quod (quae P N) PRON INTERR
    who/what/which?, what/which one/man/person/thing? what kind/type of?

    Latin-English dictionary > quī

  • 11 attineō (adt-)

        attineō (adt-) tinuī, —, ēre.    I. Trans, to hold fast, detain, delay: quam attinendi dominatūs sient, how retained, T. ap. C.: Romanos spe pacis, S.: dextram vi, Ta.—    II. Intrans, to stretch, reach: Scythae ad Tanain attinent, Cu.—Fig., to belong to, concern, relate to, be of consequence: ea nil quae ad te attinent, T.: quod ad te attinet, as far as you are concerned, T.: quod ad me attinet, for my part: tamquam ad rem attineat quicquam, H.: quid attinebat quaeri de eo, etc., of what consequence was it?: nec victoribus mitti attinere puto, of any importance, L.: Te nihil attinet tentare, does you no good, H.: dicere quae nihil attinent, matters of no concern, H.

    Latin-English dictionary > attineō (adt-)

  • 12 mortalia

    mortālis, e, adj. [mors], subject to death, liable to die, mortal (class.).
    I.
    Lit.:

    quid in iis mortale et caducum, quid divinum aeternumque sit,

    Cic. Leg. 1, 23, 61:

    animal,

    id. N. D. 3, 13, 32.—
    II.
    Transf.
    A.
    Human, mortal:

    mucro,

    of human workmanship, Verg. A. 12, 740:

    condicio vitae,

    Cic. Phil. 14, 12, 33:

    opera,

    Liv. 1, 2:

    acta,

    Ov. Tr. 1, 2, 97:

    mortalin' decuit violari vulnere divum?

    from the hand of a mortal, Verg. A. 12, 797:

    haud tibi vultus Mortalis,

    id. ib. 1, 328:

    nec mortale sonans,

    like a human voice, id. ib. 6, 50:

    si mortalis idem nemo sciat,

    Juv. 13, 76.— Comp.:

    aliquid ipso homine mortalius,

    more perishable, Plin. 36, 15, 24, § 110.—Hence, subst.: mortālis, is, comm., a man, mortal, human being (in sing. mostly ante-class.):

    lepidus ecastor mortalis est Strabax,

    Plaut. Truc. 5, 57:

    edepol, mortalis malos,

    id. Bacch. 2, 3, 59; id. Truc. 2, 1, 36; id. Aul. 2, 4, 40:

    ego, quantum mortalis deum possum, te ac tua vestigia sequar,

    Liv. 3, 17, 6.—Usually pīur.: mortales, like the Gr. thnêtoi, mortals, men, mankind:

    quod ad immortales attinet haec: deinceps quod ad mortales attinet, videamus,

    Varr. L. L. 5, § 75 Müll.: est locus Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.); cf.: omnes mortales sese laudarier optant, id. ap. Aug. de Trin. 13, 6 (Ann. v. 551 Vahl.):

    omnes mortales hunc aiebant Calliclem vivere, etc.,

    Plaut. Trin. 1, 2, 175:

    diu magnum inter mortales certamen fuit, etc.,

    Sall. C. 1, 5:

    omnes mortales omnium generum, aetatum, ordinum,

    Cic. Pis. 40, 96:

    defendo multos mortales,

    id. Div. in Caecil. 25:

    plus debuisse fortunae, quam solus omnium mortalium in potestate habuit (Alexander),

    Curt. 10, 5, 35.— mortālĭa, ĭum, n., human affairs, Verg. A. 1, 462; Tac. A. 14, 54.—
    B.
    Temporary, transient (opp. immortalis, imperishable, eternal;

    v. immortalis): neque me vero paenitet, mortales inimicitias, sempiternas amicitias habere,

    Cic. Rab. Post. 12, 32; Liv. 34, 6.— Hence, adv.: mortālĭter, mortally, in the manner of mortals (eccl. Lat.):

    mortaliter vivere,

    Aug. Enchir. 64.

    Lewis & Short latin dictionary > mortalia

  • 13 mortalis

    mortālis, e, adj. [mors], subject to death, liable to die, mortal (class.).
    I.
    Lit.:

    quid in iis mortale et caducum, quid divinum aeternumque sit,

    Cic. Leg. 1, 23, 61:

    animal,

    id. N. D. 3, 13, 32.—
    II.
    Transf.
    A.
    Human, mortal:

    mucro,

    of human workmanship, Verg. A. 12, 740:

    condicio vitae,

    Cic. Phil. 14, 12, 33:

    opera,

    Liv. 1, 2:

    acta,

    Ov. Tr. 1, 2, 97:

    mortalin' decuit violari vulnere divum?

    from the hand of a mortal, Verg. A. 12, 797:

    haud tibi vultus Mortalis,

    id. ib. 1, 328:

    nec mortale sonans,

    like a human voice, id. ib. 6, 50:

    si mortalis idem nemo sciat,

    Juv. 13, 76.— Comp.:

    aliquid ipso homine mortalius,

    more perishable, Plin. 36, 15, 24, § 110.—Hence, subst.: mortālis, is, comm., a man, mortal, human being (in sing. mostly ante-class.):

    lepidus ecastor mortalis est Strabax,

    Plaut. Truc. 5, 57:

    edepol, mortalis malos,

    id. Bacch. 2, 3, 59; id. Truc. 2, 1, 36; id. Aul. 2, 4, 40:

    ego, quantum mortalis deum possum, te ac tua vestigia sequar,

    Liv. 3, 17, 6.—Usually pīur.: mortales, like the Gr. thnêtoi, mortals, men, mankind:

    quod ad immortales attinet haec: deinceps quod ad mortales attinet, videamus,

    Varr. L. L. 5, § 75 Müll.: est locus Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.); cf.: omnes mortales sese laudarier optant, id. ap. Aug. de Trin. 13, 6 (Ann. v. 551 Vahl.):

    omnes mortales hunc aiebant Calliclem vivere, etc.,

    Plaut. Trin. 1, 2, 175:

    diu magnum inter mortales certamen fuit, etc.,

    Sall. C. 1, 5:

    omnes mortales omnium generum, aetatum, ordinum,

    Cic. Pis. 40, 96:

    defendo multos mortales,

    id. Div. in Caecil. 25:

    plus debuisse fortunae, quam solus omnium mortalium in potestate habuit (Alexander),

    Curt. 10, 5, 35.— mortālĭa, ĭum, n., human affairs, Verg. A. 1, 462; Tac. A. 14, 54.—
    B.
    Temporary, transient (opp. immortalis, imperishable, eternal;

    v. immortalis): neque me vero paenitet, mortales inimicitias, sempiternas amicitias habere,

    Cic. Rab. Post. 12, 32; Liv. 34, 6.— Hence, adv.: mortālĭter, mortally, in the manner of mortals (eccl. Lat.):

    mortaliter vivere,

    Aug. Enchir. 64.

    Lewis & Short latin dictionary > mortalis

  • 14 gero

    1.
    gĕro, gessi, gestum ( Part. gen. plur. sync. gerentum, Plaut. Truc. 2, 1, 13; imper. ger, like dic, duc, fac, fer, Cat. 27, 2), 3, v. a. [root gas-, to come, go; Zend, jah, jahaiti, come; gero (for geso), in caus. sense, to cause to come; cf. Gr. bastazô, from bastos = gestus], to bear about with one, to bear, carry, to wear, have (in the lit. signif. mostly poet., not in Cic., Cæs., Sall., or Quint.; but instead of it ferre, portare, vehere, sustinere, etc.; but in the trop. signif. freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    (vestem ferinam) qui gessit primus,

    Lucr. 5, 1420; so,

    vestem,

    Ov. M. 11, 276 (with induere vestes), Nep. Dat. 3; cf.:

    coronam Olympiacam capite,

    Suet. Ner. 25:

    ornamenta,

    id. Caes. 84:

    angues immixtos crinibus,

    Ov. M. 4, 792:

    clipeum (laeva),

    id. ib. 4, 782; cf.:

    galeam venatoriam in capite, clavam dextra manu, copulam sinistra,

    Nep. Dat. 3:

    ramum, jaculum,

    Ov. M. 12, 442:

    spicea serta,

    id. ib. 2, 28:

    vincla,

    id. ib. 4, 681:

    venabula corpore fixa,

    id. ib. 9, 206; cf.:

    tela (in pectore fixus),

    id. ib. 6, 228:

    Vulcanum (i. e. ignem) in cornu conclusum,

    Plaut. Am. 1, 1, 185:

    spolia ducis hostium caesi suspensa fabricato ad id apte ferculo gerens,

    Liv. 1, 10, 5; cf.:

    Horatius trigemina spolia prae se gerens,

    id. 1, 26, 2:

    onera,

    Varr. L. L. 6, § 77 Müll.: uterum or partum gerere, to be pregnant, be with young; so, gerere partum, Plin. 8, 47, 72, § 187:

    uterum,

    id. 8, 40, 62, § 151:

    centum fronte oculos centum cervice gerebat Argus,

    Ov. Am. 3, 4, 19:

    lumen unum media fronte,

    id. M. 13, 773:

    cornua fronte,

    id. ib. 15, 596:

    virginis os habitumque gerens et virginis arma,

    Verg. A. 1, 315:

    virginis ora,

    Ov. M. 5, 553; cf.:

    quae modo bracchia gessit, Crura gerit,

    id. ib. 5, 455 sq.:

    Coae cornua matres Gesserunt tum,

    i. e. were turned into cows, id. ib. 7, 364:

    principio (morbi) caput incensum fervore gerebant,

    Lucr. 6, 1145:

    qui umbrata gerunt civili tempora quercu,

    Verg. A. 6, 772:

    tempora tecta pelle lupi,

    Ov. M. 12, 380:

    (Hector) squalentem barbam et concretos sanguine crines Vulneraque illa gerens, quae, etc.,

    Verg. A. 2, 278:

    capella gerat distentius uber,

    Hor. S. 1, 1, 110.—
    b.
    Of inanimate things:

    semina rerum permixta gerit tellus discretaque tradit,

    Lucr. 6, 790; cf.:

    (terram) multosque lacus multasque lacunas In gremio gerere et rupes deruptaque saxa,

    id. ib. 6, 539; Enn. ap. Non. 66, 26 (Sat. 23, p. 157 Vahl.); and:

    quos Oceano propior gerit India lucos,

    Verg. G. 2, 122:

    speciem ac formam similem gerit ejus imago,

    Lucr. 4, 52.—
    B.
    In partic. (very rare).
    1.
    With respect to the term. ad quem, to bear, carry, bring to a place:

    (feminae puerique) saxa in muros munientibus gerunt,

    Liv. 28, 19, 13:

    neque eam voraginem conjectu terrae, cum pro se quisque gereret, expleri potuisse,

    id. 7, 6, 2; cf. id. 37, 5, 1. — Absol.:

    si non habebis unde irriges, gerito inditoque leniter,

    Cato, R. R. 151, 4; Liv. 7, 6, 2 Drak.—Prov.:

    non pluris refert, quam si imbrem in cribrum geras,

    Plaut. Ps. 1, 1, 100.—
    2.
    With the accessory idea of production, to bear, bring forth, produce:

    quae (terra) quod gerit fruges, Ceres (appellata est),

    Varr. L. L. 5, § 64 Müll.; cf. Tib. 2, 4, 56:

    violam nullo terra serente gerit,

    Ov. Tr. 3, 12, 6:

    arbores (Oete),

    id. M. 9, 230:

    malos (platani),

    Verg. G. 2, 70: frondes (silva), Ov. M. 11, 615:

    terra viros urbesque gerit silvasque ferasque Fluminaque et Nymphas et cetera numina ruris,

    Ov. M. 2, 16.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to bear, have, entertain, cherish: vos etenim juvenes animum geritis muliebrem, illa virago viri, Poët. ap. Cic. Off. 1, 18, 61; cf.:

    fortem animum gerere,

    Sall. J. 107, 1:

    parem animum,

    id. ib. 54, 1 Kritz.:

    animum invictum advorsum divitias,

    id. ib. 43, 5:

    animum super fortunam,

    id. ib. 64, 2:

    mixtum gaudio ac metu animum,

    Liv. 32, 11, 5; cf. also Verg. A. 9, 311; and v. infra B. 3.: aeque inimicitiam atque amicitiam in frontem promptam gero, Enn. ap. Gell. 19, 8, 6 (Trag. v. 8 Vahl.):

    personam,

    to support a character, play a part, Cic. Off. 1, 32, 115; cf.:

    est igitur proprium munus magistratus, intelligere, se gerere personam civitatis debereque ejus dignitatem et decus sustinere,

    id. ib. 1, 34, 132; Aug. Doctr. Christ. 4, 29 init.;

    id. Civ. Dei, 1, 21 al.: mores, quos ante gerebant, Nunc quoque habent,

    Ov. M. 7, 655:

    et nos aliquod nomenque decusque Gessimus,

    Verg. A. 2, 89:

    seu tu querelas sive geris jocos Seu rixam et insanos amores Seu facilem, pia testa (i. e. amphora), somnum,

    Hor. C. 3, 21, 2:

    in dextris vestris jam libertatem, opem... geritis,

    Curt. 4, 14 fin.:

    plumbeas iras,

    Plaut. Poen. 3, 6, 18:

    iras,

    Ter. Hec. 3, 1, 30: M. Catonem illum Sapientem cum multis graves inimicitias gessisse accepimus propter Hispanorum injurias, Cic. Div. ap. Caecil. 20, 66:

    veteres inimicitias cum Caesare,

    Caes. B. C. 1, 3, 4:

    muliebres inimicitias cum aliqua,

    Cic. Cael. 14, 32:

    inimicitias hominum more,

    id. Deiot. 11, 30: simultatem cum aliquo pro re publica, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A, 3; cf. Suet. Vesp. 6; and Verg. A. 12, 48:

    de amicitia gerenda praeclarissime scripti libri,

    Cic. Fam. 3, 8, 5:

    amicitiam,

    Nep. Dat. 10 fin.:

    praecipuum in Romanos gerebant odium,

    Liv. 28, 22, 2:

    cum fortuna mutabilem gerentes fidem,

    id. 8, 24, 6:

    utrique imperii cupiditatem insatiabilem gerebant,

    Just. 17, 1 fin. —Absol.:

    ad ea rex, aliter atque animo gerebat, placide respondit,

    Sall. J. 72, 1.—
    B.
    In partic.
    1.
    Gerere se aliquo modo, to bear, deport, behave, or conduct one's self, to act in any manner:

    in maximis rebus quonam modo gererem me adversus Caesarem, usus tuo consilio sum,

    Cic. Fam. 11, 27, 5; cf. id. Off. 1, 28, 98:

    ut, quanto superiores sumus, tanto nos geramus summissius,

    id. ib. 1, 26, 90; so,

    se liberius (servi),

    id. Rep. 1, 43:

    se inconsultius,

    Liv. 41, 10, 5:

    se valde honeste,

    Cic. Att. 6, 1, 13:

    se perdite,

    id. ib. 9, 2, A, 2:

    se turpissime (illa pars animi),

    id. Tusc. 2, 21, 48:

    se turpiter in legatione,

    Plin. Ep. 2, 12, 4:

    sic in provincia nos gerimus, quod ad abstinentiam attinet, ut, etc.,

    Cic. Att. 5, 17, 2:

    sic me in hoc magistratu geram, ut, etc.,

    id. Agr. 1, 8, 26; cf.:

    nunc ita nos gerimus, ut, etc.,

    id. ib. 2, 22, 3:

    uti sese victus gereret, exploratum misit,

    Sall. J. 54, 2:

    se medium gerere,

    to remain neutral, Liv. 2, 27, 3.—
    b.
    In a like sense also post-class.: gerere aliquem, to behave or conduct one's self as any one (like agere aliquem):

    nec heredem regni sed regem gerebat,

    Just. 32, 3, 1; Plin. Pan. 44, 2:

    tu civem patremque geras,

    Claud. IV. Cons. Hon. 293:

    aedilem,

    App. M. 1, p. 113:

    captivum,

    Sen. Troad. 714.—
    c.
    Gerere se et aliquem, to treat one's self and another in any manner:

    interim Romae gaudium ingens ortum cognitis Metelli rebus, ut seque et exercitum more majorum gereret,

    Sall. J. 55, 1:

    meque vosque in omnibus rebus juxta geram,

    id. ib. 85, 47.—
    d.
    Pro aliquo se gerere, to assume to be:

    querentes, quosdam non sui generis pro colonis se gerere,

    Liv. 32, 2, 6:

    eum, qui sit census, ita se jam tum gessisse pro cive,

    Cic. Arch. 5, 11 dub.—
    2.
    Gerere prae se aliquid (for the usual prae se ferre), to show, exhibit, manifest:

    affectionis ratio perspicuam solet prae se gerere conjecturam, ut amor, iracundia, molestia, etc.,

    Cic. Inv. 2, 9, 30; cf.:

    prae se quandam gerere utilitatem,

    id. ib. 2, 52, 157: animum altum et erectum prae se gerebat, Auct. B. Afr. 10 fin.; Aug. de Lib. Arbit. 3, 21, 61 al.;

    so gerere alone: ita tum mos erat, in adversis voltum secundae fortunae gerere, moderari animo in secundis,

    to assume, Liv. 42, 63, 11.—
    3.
    With the accessory idea of activity or exertion, to sustain the charge of any undertaking or business, to administer, manage, regulate, rule, govern, conduct, carry on, wage, transact, accomplish, perform (cf.: facio, ago).—In pass. also in gen., to happen, take place, be done (hence, res gesta, a deed, and res gestae, events, occurrences, acts, exploits; v. the foll.): tertium gradum agendi esse dicunt, ubi quid faciant;

    in eo propter similitudinem agendi et faciundi et gerundi quidam error his, qui putant esse unum. Potest enim aliquid facere et non agere, ut poëta facit fabulam et non agit: contra actor agit et non facit.... Contra imperator quod dicitur res gerere, in eo neque facit neque agit, sed gerit, id est sustinet, translatum ab his qui onera gerunt, quod hi sustinent,

    Varr. L. L. 6, § 77 Müll.:

    omnia nostra, quoad eris Romae, ita gerito, regito, gubernato, ut nihil a me exspectes,

    Cic. Att. 16, 2, 2:

    gerere et administrare rem publicam,

    id. Fin. 3, 20, 68; cf. id. Rep. 2, 1 and 12:

    rem publicam,

    id. ib. 1, 7; 1, 8; id. Fam. 2, 7, 3 et saep.:

    magistratum,

    id. Sest. 37, 79; cf.

    potestatem,

    id. Verr. 2, 2, 55, § 138:

    consulatum,

    id. Agr. 1, 8, 25; id. Sest. 16, 37:

    duumviratum,

    id. ib. 8, 19:

    tutelam alicujus,

    Dig. 23, 2, 68; 27, 1, 22 al.: multi suam rem bene gessere et publicam patria procul, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 1 (Trag. v. 295 Vahl.); so,

    rem, of private affairs,

    Plaut. Pers. 4, 3, 34; Cic. de Sen. 7, 22 al.:

    aliquid per aes et libram gerere,

    to transact by coin and balance, Gai. Inst. 3, 173; cf. Weissenb. ad Liv. 6, 14.—Of war: etsi res bene gesta est, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 42, 168 (Ann. v. 512 Vahl.): vi geritur res, id. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 272 ib.); cf.:

    gladiis geri res coepta est,

    Liv. 28, 2, 6:

    ubi res ferro geratur,

    id. 10, 39, 12: qui rem cum Achivis gesserunt statim, Enn. ap. Non. 393, 14 (Trag. v. 39 Vahl.); cf. Plaut. Am. 1, 1, 84:

    Alexander... passurus gestis aequanda pericula rebus,

    exploits, Juv. 14, 314:

    miranda quidem, sed nuper gesta referemus,

    id. 15, 28.—Of public affairs, affairs of government:

    magnae res temporibus illis a fortissimis viris summo imperio praeditis, dictatoribus atque consulibus, belli domique gerebantur,

    Cic. Rep. 2, 32 fin.; 2, 24:

    a rebus gerendis senectus abstrahit,

    id. de Sen. 6, 15; cf. § 17: quid quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum ( public business), opifices denique, delectantur historia? maximeque eos videre possumus res gestas ( public events or occurrences) audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt, confecti senectute, id. Fin. 5, 19, 52:

    sin per se populus interfecit aut ejecit tyrannum, est moderatior, quoad sentit et sapit et sua re gesta laetatur,

    their deed, id. Rep. 1, 42:

    ut pleraque senatus auctoritate gererentur,

    id. ib. 2, 32; cf. id. ib. 1, 27:

    haec dum Romae geruntur,

    id. Quint. 6, 28:

    ut iis, qui audiunt, tum geri illa fierique videantur,

    id. de Or. 2, 59, 241:

    susceptum negotium,

    id. Fam. 13, 5, 1; cf.:

    si ipse negotium meum gererem, nihil gererem, nisi consilio tuo,

    id. Att. 13, 3, 1:

    negotium bene, male, etc.,

    id. Rosc. Com. 11, 32; id. Cat. 2, 10, 21; Caes. B. G. 3, 18, 5 et saep.; cf.:

    quid negotii geritur?

    Cic. Quint. 13, 42: annos multos bellum gerentes summum summā industriā, Enn. ap. Non. 402, 3 (Trag. v. 104 Vahl.); cf.:

    bello illo maximo, quod Athenienses et Lacedaemonii summa inter se contentione gesserunt,

    Cic. Rep. 1, 16; so,

    bella,

    id. ib. 5, 2: pacem an bellum gerens, v. Andrews and Stoddard's Gram. § 323, 1 (2); Sall. J. 46 fin.:

    bella multa felicissime,

    Cic. Rep. 2, 9:

    bellum cum aliquo,

    id. Sest. 2, 4; id. Div. 1, 46, 103; Caes. B. G. 1, 1, 4 et saep.:

    bello gesto,

    Liv. 5, 43, 1: mea mater de ea re gessit morem morigerae mihi, performed my will, i. e. complied with my wishes, gratified, humored me, Plaut. Cist. 1, 1, 87; cf.:

    geram tibi morem et ea quae vis, ut potero, explicabo,

    Cic. Tusc. 1, 9, 17: morem alicui (in aliqua re), Enn. ap. Non. 342, 24 (Trag. v. 241 Vahl.):

    sine me in hac re gerere mihi morem,

    Ter. Heaut. 5, 1, 74; Plaut. Capt. 2, 3, 44; id. Men. 5, 2, 37; id. Mil. 2, 1, 58; Cic. Rep. 3, 5; id. N. D. 2, 1, 3; Ov. Am. 2, 2, 13 et saep.; also without dat., Plaut. Most. 3, 2, 36; Ter. Ad. 3, 3, 77.— Pass.:

    ut utrique a me mos gestus esse videatur,

    Cic. Att. 2, 16, 3; Plaut. Most. 1, 3, 69; Ter. Eun. 1, 2, 108; id. Ad. 2, 2, 6; Nep. Them. 7, 3 al.—With a play upon this meaning and that in II. A.: magna, inquit, [p. 813] bella gessi:

    magnis imperiis et provinciis praefui. Gere igitur animum laude dignum,

    Cic. Par. 5, 2, 37.— Absol.:

    cum superiores alii fuissent in disputationibus perpoliti, quorum res gestae nullae invenirentur, alii in gerendo probabiles, in disserendo rudes,

    Cic. Rep. 1, 8; cf.

    the passage,

    id. Fin. 5, 19, 52 supra:

    Armeniam deinde ingressus prima parte introitus prospere gessit,

    Vell. 2, 102, 2 (where others unnecessarily insert rem), Liv. 25, 22, 1; cf.

    also: sive caesi ab Romanis forent Bastarnae... sive prospere gessissent,

    id. 40, 58 fin.:

    cum Persis et Philippus qui cogitavit, et Alexander, qui gessit, hanc bellandi causam inferebat, etc.,

    Cic. Rep. 3, 9.—
    4.
    Of time, to pass, spend (mostly post-Aug.; not in Cic.): ut (Tullia) cum aliquo adolescente primario conjuncta aetatem gereret, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3; cf.:

    pubertatis ac primae adolescentiae tempus,

    Suet. Dom. 1:

    vitam,

    Petr. 63; Val. Fl. 6, 695:

    annum gerens aetatis sexagesimum et nonum,

    Suet. Vesp. 24.—Hence, gĕrens, entis, P. a. (acc. to II. B. 3.), managing, conducting, etc.; with gen.:

    rei male gerentes,

    Plaut. Truc. 1, 2, 43:

    sui negotii bene gerens,

    Cic. Quint. 19, 62.
    2.
    gĕro, ōnis, m. [1. gero], a carrier; connected per hyphen with foras:

    ite, ite hac, simul eri damnigeruli, foras gerones, Bonorum hamaxagogae,

    that carry off, ravishers, Plaut. Truc. 2, 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > gero

  • 15 arbitror

    arbĭtror ( act. arbitro, v. infra; arch. inf. arbitrarier, Plaut. Aul. 4, 1, 21), ātus, 1, v. dep. [arbiter].
    I.
    In gen., to be a hearer or beholder of something (v. arbiter, I.), to observe, perceive, hear, etc. (in this sense only ante- and post-class.):

    dicta alicujus,

    Plaut. Capt. 2, 1, 24; id. Aul. 4, 1, 21; App. M. 10, p. 246, 16; 3, p. 138, 23; 7 init.:

    domus attiguae fortunas arbitraturus,

    id. ib. 4, p. 148, 8.—Hence of the mind, to examine, consider, weigh:

    diligentius carmina Empedoclis,

    Gell. 4, 11, 10.—
    II.
    Esp.
    A.
    T. t. of judic. lang. (cf. arbiter, II.), to make a decision, give judgment or sentence:

    si in eo, quod utroque praesente arbitratus est, arbitrio paritum non esset,

    Dig. 4, 8, 44; 6, 1, 35.—Hence, fidem alicui arbitrari, to adjudge, i. e. to give, credit to one, to put faith in, Plaut. Bacch. 3, 6, 41.—Of witnesses, as t. t., to testify, to declare or announce, give evidence:

    qui testimonium diceret, ut arbitrari se diceret, etiam quod ipse vidisset,

    Cic. Ac. 2, 47, 146: qui primum [p. 152] illud verbum consideratissimum nostrae consuetudinis arbitror, quo nos etiam tunc utimur, cum ea dicimus jurati, quae comperta habemus, quae ipsi vidimus, ex toto testimonio suo sustulit, atque omnia se scire dixit, id. Font. 9:

    mortuum inde arbitrari,

    Liv. 3, 13, 3; 4, 40.—
    B.
    1.. In gen., to be of the opinion, to believe, consider as, = nomizô (most freq. in prose; a favorite word with Cic.): Bene facta male locata male facta arbitror, Enn. ap. Cic. Off. 2, 18, 62:

    gratum arbitratur esse id a vobis sibi,

    Plaut. Am. prol. 48:

    nefas esse arbitrari Gracchos laudare,

    Cic. Agr. 2, 10:

    Falsum arbitror radices arborum vetustate minui,

    Plin. 16, 31, 56, § 130:

    Justum autem arbitror suscitarc vos,

    Vulg. 2 Pet. 1, 13:

    scelestissimum te arbitror,

    Plaut. Am. 2, 1, 2:

    arbitraris me inimicum tuum,

    Vulg. Job, 13, 24; ib. Philipp. 3, 8:

    si hoc minus ad officium tuum pertinere arbitrabere, suscipiam partes, quas alienas esse arbitrabar,

    Cic. Verr. 2, 4, 37:

    ut in ceteris artibus... similiter arbitror in hac ratione dicendi etc.,

    id. de Or. 2, 16, 70; id. Quinct. 34; id. Verr. 2, 169; id. Clu. 17; id. Cat. 1, 17; id. Arch. 30; id. Deiot. 24; id. Mil. 21:

    tamen, ut arbitror, auctoritate advocatorum adducti in veritate manserunt,

    id. Clu. 63; so id. Sex. Rosc. 82; id. Imp. Pomp. 58; id. Clu. 176:

    ut ego arbitror,

    id. Sest. 16; id. Pis. 68:

    sicut arbitror,

    id. Clu. 50:

    ego quod ad me attinet (itemque arbitror ceteros) idcirco taceo, quod, etc.,

    id. ad Q. Fr. 2, 1:

    arbitratus id bellum celeriter confici posse,

    Caes. B. G. 3, 28:

    Jugurtham esse arbitrati cum magno gaudio obvii procedunt,

    thinking it to be Jugurtha, Sall. J. 69, 1:

    non satis tuta eadem loca sibi arbitratus,

    Nep. Alcib. 9, 1; so id. Timoth. 3, 3 al.—
    2.
    To think, suppose, as opp. to knowing:

    Arbitror: Certum non scimus,

    Ter. Eun. 1, 2, 30:

    si hunc noris satis, Non ita arbitrere,

    id. And. 5, 4, 12: De. Sanumne credis te esse? Mi. Equidem arbitror, id. Ad. 4, 7, 30:

    Quid consilii ceperis, quem nostrūm ignorare arbitraris?

    Cic. Cat. 1, 1; id. Imp. Pomp. 31:

    arbitrantur se posse fugere,

    Vulg. Esth. 16, 4; ib. Matt. 10, 34.
    ► a.
    Act. form arbĭtro, āre:

    te si arbitrarem dignum,

    Plaut. Ps. 4, 2, 57:

    Probiores credo arbitrabunt,

    id. Stich. 1, 2, 87. —
    b.
    Arbitror in pass. signif.:

    continuo arbitretur (i. e. eligatur, quaeratur) uxor filio tuo,

    Plaut. Ep. 2, 2, 82:

    cum ipse praedonum socius arbitraretur,

    Cic. Verr. 2, 5, 41; id. Mur. 16 fin.; id. Att. 1, 11; cf.

    Zumpt ad Cic. Verr. l. l.: quaestio in utramque partem a prudentibus viris arbitrata, i. e. judicata,

    Gell. 1, 13:

    sumptus funeris arbitrantur pro facultatibus defuncti,

    are estimated, Dig. 11, 7, 12; so ib. 4, 8, 27; 2, 15, 8: ex scriptis eorum, qui veri arbitrantur, hupolambanontai, Cael. ap. Prisc. p. 792 P.

    Lewis & Short latin dictionary > arbitror

  • 16 adtĭnĕo

    attĭnĕo (adtĭnĕo), ēre, tĭnŭi, tentum [ad + teneo] [st2]1 - tr. - tenir auprès, occuper, garder, retenir, contenir. [st2]2 - tr. et intr. - toucher, être attenant. [st2]3 [-] impers. au sing. et au plur. être relatif à, toucher, concerner; être important, être utile à.    - attinere custodiā, Tac.: tenir sous bonne garde.    - attineri domi studiis, Tac.: être retenu à la maison par les études.    - ad Tanain attinere, Curt. 6, 2, 9: s'étendre jusqu'au Tanaïs.    - nunc nihil ad me adtinet: pour le moment cela ne m’intéresse pas.    - quid adtinet plura dicere? Hor.: qu'est-il besoin d'en dire davantage?    - medicum adhibere nihil adtinet: il n’est pas besoin de recourir au médecin.    - eos nihil attinet nominare: il n’est pas besoin de les nommer.    - quod ad me attinet, Cic.: pour ce qui me concerne, quant à moi.

    Dictionarium latinogallicum > adtĭnĕo

  • 17 immortales

    immortālis ( inm-), e, adj. [in-mortalis], undying, immortal (class.).
    I.
    Lit.:

    si nullum corpus immortale sit, nullum esse corpus sempiternum: corpus autem immortale nullum esse, etc.,

    Cic. N. D. 3, 12, 29:

    credo deos immortales sparsisse animos in corpora humana, etc.,

    id. de Sen. 21, 77: dii;

    v. deus: animi,

    id. ib. 23, 82; id. Leg. 2, 11, 27:

    natura (opp. mortalis fortuna),

    id. Off. 1, 33, 120:

    pro di inmortales!

    Ter. Ad. 3, 4, 1:

    pro deorum inmortalium!

    id. Phorm. 2, 3, 4 al. — Subst. plur.: immortāles, ium, m., the immortals, gods: quod ad immortales attinet, haec;

    deinceps quod ad mortales,

    to the gods, Varr. L. L. 5, § 75 Müll.; Lucr. 5, 165.—
    II.
    Transf.
    A.
    Imperishable, eternal, endless:

    memoria et gloria,

    Cic. Balb. 17, 40:

    memoriam alicujus reddere,

    id. de Or. 2, 2, 8:

    fructum cepi vestri in me amoris et judicii,

    id. Pis. 14, 31: gratias agere alicui, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 1:

    opera edere,

    Liv. 1, 16, 1:

    tributa,

    Tac. H. 4, 32:

    illa Sallustii velocitas,

    Quint. 10, 1, 102:

    nemo ignaviā immortalis factus est,

    Sall. J. 90, 49:

    immortalia ne speres, monet annus, etc.,

    Hor. C. 4, 7, 7.—
    B.
    Poet., like the gods, blessed, exceedingly happy:

    immortalis ero, si altera talis erit,

    Prop. 2. 14 (3, 6), 10; 2, 15 (3, 7), 39.—Hence, * adv.: immortā-lĭter, infinitely:

    gaudeo,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 9.

    Lewis & Short latin dictionary > immortales

  • 18 immortalis

    immortālis ( inm-), e, adj. [in-mortalis], undying, immortal (class.).
    I.
    Lit.:

    si nullum corpus immortale sit, nullum esse corpus sempiternum: corpus autem immortale nullum esse, etc.,

    Cic. N. D. 3, 12, 29:

    credo deos immortales sparsisse animos in corpora humana, etc.,

    id. de Sen. 21, 77: dii;

    v. deus: animi,

    id. ib. 23, 82; id. Leg. 2, 11, 27:

    natura (opp. mortalis fortuna),

    id. Off. 1, 33, 120:

    pro di inmortales!

    Ter. Ad. 3, 4, 1:

    pro deorum inmortalium!

    id. Phorm. 2, 3, 4 al. — Subst. plur.: immortāles, ium, m., the immortals, gods: quod ad immortales attinet, haec;

    deinceps quod ad mortales,

    to the gods, Varr. L. L. 5, § 75 Müll.; Lucr. 5, 165.—
    II.
    Transf.
    A.
    Imperishable, eternal, endless:

    memoria et gloria,

    Cic. Balb. 17, 40:

    memoriam alicujus reddere,

    id. de Or. 2, 2, 8:

    fructum cepi vestri in me amoris et judicii,

    id. Pis. 14, 31: gratias agere alicui, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 1:

    opera edere,

    Liv. 1, 16, 1:

    tributa,

    Tac. H. 4, 32:

    illa Sallustii velocitas,

    Quint. 10, 1, 102:

    nemo ignaviā immortalis factus est,

    Sall. J. 90, 49:

    immortalia ne speres, monet annus, etc.,

    Hor. C. 4, 7, 7.—
    B.
    Poet., like the gods, blessed, exceedingly happy:

    immortalis ero, si altera talis erit,

    Prop. 2. 14 (3, 6), 10; 2, 15 (3, 7), 39.—Hence, * adv.: immortā-lĭter, infinitely:

    gaudeo,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 9.

    Lewis & Short latin dictionary > immortalis

  • 19 inmortalis

    immortālis ( inm-), e, adj. [in-mortalis], undying, immortal (class.).
    I.
    Lit.:

    si nullum corpus immortale sit, nullum esse corpus sempiternum: corpus autem immortale nullum esse, etc.,

    Cic. N. D. 3, 12, 29:

    credo deos immortales sparsisse animos in corpora humana, etc.,

    id. de Sen. 21, 77: dii;

    v. deus: animi,

    id. ib. 23, 82; id. Leg. 2, 11, 27:

    natura (opp. mortalis fortuna),

    id. Off. 1, 33, 120:

    pro di inmortales!

    Ter. Ad. 3, 4, 1:

    pro deorum inmortalium!

    id. Phorm. 2, 3, 4 al. — Subst. plur.: immortāles, ium, m., the immortals, gods: quod ad immortales attinet, haec;

    deinceps quod ad mortales,

    to the gods, Varr. L. L. 5, § 75 Müll.; Lucr. 5, 165.—
    II.
    Transf.
    A.
    Imperishable, eternal, endless:

    memoria et gloria,

    Cic. Balb. 17, 40:

    memoriam alicujus reddere,

    id. de Or. 2, 2, 8:

    fructum cepi vestri in me amoris et judicii,

    id. Pis. 14, 31: gratias agere alicui, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 1:

    opera edere,

    Liv. 1, 16, 1:

    tributa,

    Tac. H. 4, 32:

    illa Sallustii velocitas,

    Quint. 10, 1, 102:

    nemo ignaviā immortalis factus est,

    Sall. J. 90, 49:

    immortalia ne speres, monet annus, etc.,

    Hor. C. 4, 7, 7.—
    B.
    Poet., like the gods, blessed, exceedingly happy:

    immortalis ero, si altera talis erit,

    Prop. 2. 14 (3, 6), 10; 2, 15 (3, 7), 39.—Hence, * adv.: immortā-lĭter, infinitely:

    gaudeo,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 9.

    Lewis & Short latin dictionary > inmortalis

  • 20 re fert

    rēfert (or separately rē fert), tŭlit, ferre, v. n. and impers. (plur. rarely personal; v. II. infra) [res - fero; the ancients regarded rē in this word as derived from res; cf. Fest. s. v. refert, p. 282 Müll.]; prop., it follows from or in view of a thing, i. q. ex re est; hence, it is for one ' s interest or advantage, it profits; or, in gen., it befits, matters, imports, concerns, it is of importance or consequence (syn.: juvat, conducit, attinet; freq. and class.); constr.,
    I.
    In all periods and in all kinds of composition, refert hoc ( id, illud, etc., a subj.-clause) meā ( tuā, etc., qs. fert re meā, tuā, etc.; cf. Prisc. p. 1077 P.) magni ( pluris, quanti, etc., nihil, quid?), or absol.
    (α).
    Hoc meā refert, etc. (in Cic. very rare;

    whereas interest meā occurs very freq.): tua istuc refert maxime,

    Plaut. Trin. 2, 2, 38:

    tua istuc refert, si curaveris,

    id. Am. 2, 2, 109:

    id mea minime refert,

    Ter. Ad. 5, 4, 27:

    quod refert tua,

    Plaut. Pers. 4, 3, 50:

    nihilo pol pluris tua hoc, quam quanti illud refert meā,

    id. Rud. 4, 3, 27:

    meā quidem istuc nihil refert,

    id. Pers. 4, 3, 68:

    id tuā refert nihil, utrum illae fecerint,

    Ter. Hec. 4, 3, 12:

    tuā quod nihil refert, ne Cures,

    Plaut. Stich. 2, 1, 48:

    tuā quod nihil refert, percontari desinas,

    Ter. Hec. 5, 3, 12:

    non ascripsi id, quod tuā nihil referebat,

    Cic. Fam. 5, 20, 5:

    quid id meā refert?

    Plaut. Curc. 3, 25; 4, 2, 44; id. Merc. 2, 3, 117:

    quid id refert tuā?

    id. Curc. 3, 88; id. Rud. 1, 2, 88; Ter. Phorm. 4, 5, 11.—With subj.-clause:

    quid meā refert, hae Athenis natae an Thebis sient?

    Plaut. Rud. 3, 4, 41.—
    (β).
    Hoc refert, etc.:

    quomodo habeas, illud refert, jurene an injuriā,

    Plaut. Rud. 4, 4, 25:

    ne illud quidem refert, consul an dictator an praetor spoponderit,

    Liv. 9, 9:

    illud permagni referre arbitror, Ut ne scientem sentiat te id sibi dare,

    Ter. Heaut. 3, 1, 58:

    primum illud parvi refert, nos publicanis amissis vectigalia postea victoria reciperare,

    Cic. Imp. Pomp. 7, 18:

    magni quod refert,

    Lucr. 2, 760:

    at quibus servis? refert enim magno opere id ipsum,

    Cic. Cael. 23, 57: quanti id refert? Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9, 1. — With subject-clause:

    parvi retulit Non suscepisse,

    Ter. Phorm. 4, 3, 41; cf.:

    parvi refert abs te ipso jus dici aequabiliter, nisi, etc.,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 7:

    quanti refert, te nec recte dicere, qui nihili faciat?

    Plaut. Ps. 4, 6, 23:

    meminero, sed quid meminisse id refert?

    id. Mil. 3, 1, 214:

    quid mihi refert Chrysalo esse nomen, nisi, etc.,

    id. Bacch. 4, 4, 53:

    quid te igitur rettulit Beneficum esse oratione, si, etc.,

    id. Ep. 1, 2, 13:

    neque refert videre, quid dicendum sit, nisi, etc.,

    Cic. Brut. 29, 110:

    neque enim numero comprehendere refert,

    nor indeed is it necessary, need we, Verg. G. 2, 104: nec dicaris aliquid, quod referret scire, reticuisse, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 2.—With [p. 1546] inf. pass.:

    jam nec mutari pabula refert,

    Verg. G. 3, 548; cf.:

    plures e familiā cognosci referre arbitror,

    Suet. Ner. 1. — With a rel. subj.-clause (so most freq. in the class. per.):

    ipsi animi magni refert quali in corpore locati sint,

    Cic. Tusc. 1, 33, 80: magni refert, hic quid velit, Caes. ap. Cic. Att. 14, 1, 2:

    cum ego ista omnia bona dixero, tantum refert, quam magna dicam,

    Cic. Fin. 5, 30, 90:

    quasi vero referat quam id saepe fiat,

    id. Div. 2, 29, 62:

    quid refert, quā me ratione cogatis?

    id. Lael. 8, 26:

    quid refert, utrum voluerim fieri, an gaudeam factum?

    id. Phil. 2, 12, 29:

    quid refert, tanto post ad judices deferantur, an omnino non deferantur?

    id. Fl. 9, 21:

    quae (aves) pascantur nec ne, quid refert?

    id. Div. 2, 34, 72:

    tuo vitio rerumne labores, Nil referre putas?

    Hor. S. 1, 2, 77:

    cum referre negas, quali sit quisque parente Natus,

    id. ib. 1, 6, 7 et saep.:

    quod tu istis lacrimis te probare postulas, Non pluris refert, quam si imbrem in cribrum geras,

    Plaut. Ps. 1, 1, 100; cf.:

    tantum retulerit, ut in transferendis seminibus similem statum caeli locique observemus,

    Col. 3, 9, 7. —
    (γ).
    Refert, etc.: Do. Hae (tabellae) quid ad me? To. Immo ad te attinent, Et tuā refert, Plaut. Pers. 4, 3, 28: Ep. Tua pol refert enim? Ge. Si quidem meā refert, operā utere, id. Stich. 4, 2, 36:

    quid tuā refert, qui cum istac venerit?

    id. Merc. 5, 2, 65:

    non plus suā referre, quam si, etc.,

    Cic. Quint. 5, 19:

    quos, cum nihil refert, pudet,

    Plaut. Ep. 2, 1, 1:

    cum nihilo pluris referet, quam si, etc.,

    id. Bacch. 3, 4, 20:

    nego et negando si quid refert, ravio,

    id. Poen. 3, 5, 33:

    si servus est, numquid refert?

    id. Ps. 2, 4, 28:

    quid refert, si hoc ipsum salsum illi et venustum videbatur?

    Cic. N. D. 1, 28, 79 et saep. —
    * (δ).
    Entirely absol.:

    bona Sejani ablata aerario, ut in fiscum cogerentur, tamquam referret,

    as though it mattered, as if there were any difference, Tac. A. 6, 2.—
    II.
    Analogous to attinet, conducit, and interest; it is of importance; it belongs, relates, concerns, etc.; constr., refert hoc, id, etc. (once referunt haec), ad aliquem, alicui, alicujus, etc. (mostly ante-class. and post-Aug.; but, with alicujus, once in Sall. and once in Liv.): quam ad rem istuc refert? Plaut Ep. 2, 2, 91; cf.:

    quid id ad me aut ad meam rem refert,

    id. Pers. 4, 3, 44:

    refert etiam ad fructus, quemadmodum vicinus in confinio consitum agrum habeat,

    Varr. R. R. 1, 16 fin. — In plur.:

    te ex puellā prius percontari volo, Quae ad rem referunt,

    Plaut. Pers. 4, 4, 44:

    quoi rei id te assimulare rettulit?

    id. Truc. 2, 4, 40:

    dic, quid referat intra Naturae fines viventi, jugera centum an Mille aret?

    Hor. S. 1, 1, 49:

    quin et verba Flavii vulgabantur, non referre dedecori, si citharoedus demoveretur et tragoedus succederet,

    Tac. A. 15, 65:

    faciundum aliquid, quod illorum magis quam suā retulisse videretur,

    Sall. J.111, 1:

    praefatus... et ipsorum referre, si quos suspectos status praesens rerum faceret,

    Liv. 34, 27, 6:

    quorum nihil refert, ubi litium cardo vertatur,

    Quint. 12, 8, 2:

    neque refert cujusquam, Punicas Romanasve acies laetius extuleris,

    Tac. A. 4, 33:

    ipsius certe ducis hoc referre videtur,

    Juv. 16, 58:

    plurimum refert compositionis, quae quibus anteponas,

    Quint. 9, 4, 44:

    tu nihil referre iniquitatis existimas, exigas, quod deberi non oportuerit, an constituas, ut debeatur?

    Plin. Pan. 40 fin.:

    quem insignire exempli nonnihil, non insignire humanitatis plurimum refert,

    id. Ep. 8, 22, 4:

    nec minimo sane discrimine refert, Quo gestu lepores et quo gallina secetur,

    Juv. 5, 123. — Rarely with a subst. as subj.:

    adeo magni refert studium atque voluptas, et quibus in rebus consuerint esse operati homines,

    Lucr. 4, 984:

    adeo incessus in gravida refert,

    Plin. 7, 6, 5, § 42:

    longitudo in his refert, non crassitudo,

    id. 18, 31, 74, § 317:

    multum tamen in iis refert et locorum natura,

    id. 11, 51, 112, § 267:

    plurimum refert soli cujusque ratio,

    id. 18, 21, 50, § 187.

    Lewis & Short latin dictionary > re fert

Страницы

См. также в других словарях:

  • quod attinet ad jus civile, servi pro nullis habentur, non tamen et jure naturali, quia, quod ad jus naturale attinet, omnes homines aequales sunt — /kwod aetanat aed jas sivaliy, sarvay prow nalas habentar, non taeman et juriy naetyareylay, kwaya, kwod aed jas naetyareyliy aetanat, omniyz homaniyz iykweyliyz sant/ So far as the civil law is concerned, slaves are not reckoned as persons, but… …   Black's law dictionary

  • Quod attinet ad jus civile, servi pro nullis habentur non tamen et jure naturali, quia quod ad jus naturale attinet, onmes homines; aequali sunt — (Civil law.) As it pertains to the civil law, slaves are regarded as nobodies, not so, however, by natural law for as pertains to natural law, all men are equal …   Ballentine's law dictionary

  • quod ad jus naturale attinet omnes homines aequales sunt — /kwod aed jas naetyareyliy aetanat omniyz homaniyz iykweyliyz sant/ All men are equal as far as the natural law is concerned …   Black's law dictionary

  • Quod ad jus naturale attinet, omnes homines aequales sunt — (Civil law.) It holds good, according to natural law, that all men are equal …   Ballentine's law dictionary

  • CANONES Conciliorum — dicti sunt Isidoro, Origin. l. 6. c. 16. aliisque, decreta corum, uti supra dictum, in voce Canon: quod instar regulae secundariae (primaria enim S. Scriptura est) Christianis essent et recte credendi vivendique ipsis normam praeberent. Et quidem …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ITALIA — I. ITALIA apud vetustissimos Scriptores, Brutiorum proprie regio est, quam Phoenices dixêre Itariam, quasi Piceariam, propter picis copiam praestantiamque, ut Bochart, erudite demonstrat. Vide eum Parte prior. l. 2. c. 26. ut et quae dicta suo… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MYSTERIUM — Graeca vox, paganis olim frequens, nec Scripturis Patribusque ignota. Origo nominis Hebraica, satar enim eccultare est: Mistar, aut Mister est res obscondita, secretum. Graeci Grammatici etymon varie explicant, Μυεῖν est arcanam doctrinam tradere …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PLANETAE — I. PLANETAE Herodot. et Plinio, vide Planctae. II. PLANETAE stellae erraticae multis, Nigidio Errones dicti, apud A. Gellium, l. 14. c. 1. quinque antiquis tantum fuêre, a Veterib. Astrologis, in tres sectas, Chaldaicam, Aegyptiacam et Graecam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • quant — Quant. Il vient de Quantum. D icy à quant? Quousque? Quant à ce qu il, etc. Nam quod in vxorem, etc. Quant à ce que, etc. Et quod nunc tute tecum iratus cogitas. Quant au regard de, etc. Quantum ad porticus, nihil, etc. Plin. iun. Quant à ce que… …   Thresor de la langue françoyse

  • NASSOVIA — I. NASSOVIA Arx, leu Moura, in ora aurea Guineae, quadrangularis est, in scopulo et probe munita, cum vico amplo, in regno Acanii parvi. Vide Arx Nassovia. II. NASSOVIA Insul. maris Indici, versus oram Occidentalein Sumatrae ad austrum Insulae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MAGIA — I. MAGIA fons Siciliae in agro Syracusano. Item urbs Illyriae. Steph. et alia Carmaniae. Ptol. II. MAGIA triplex Vossio: Primum genus totum est in occultis naturae proprietatibus indagandis, et earum operationibus promovendis; adeoque naturâ… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»